پايايي بين دو آزمونگر در ارزيابي اسپاستيسيته با استفاده از مقياس اصلاح شده تارديو در افراد بزرگسال مبتلا به فلج مغزي

زمينه و هدف: اسپاستيسيته يكي از علائمي است كه منجر به محدوديت عملكردي در بزرگسالان مبتلا به فلج مغزي مي شود و با افزايش وابسته به سرعت رفلكس هاي كششي تونيك و تشديد رفلكس هاي تاندوني(به علت افزايش تحريك پذيري رفلكس كششي) مشخص مي شود. مقياس اصلاح شده تارديو يك معيار باليني معتبر براي ارزيابي اسپاستيسيته در افراد مبتلا به فلج مغزي مي باشد. هدف اين تحقيق ارزيابي پايايي بين دو آزمونگر در ارزيابي اسپاستيسيته با استفاده از مقياس اصلاح شده تارديو، در عضلات اندام تحتاني بزرگسالان مبتلا به فلج مغزي مي­باشد. روش بررسي: در تحقيقي از نوع تحليلي- مقطعي، 30 فرد بزرگسال(19زن، 11مرد) مبتلا به فلج مغزي اسپاستيك با ميانگين سني 8/4±57/26 سال، با روش نمونه گيري ساده، از افراد در دسترس مراجعه كننده به مجتمع آموزشي نيكوكاري رعد مستقر در شهر تهران وارد مطالعه شدند. شدت اسپاستيسيته عضلات اداكتور ران، خم كننده هاي زانو و پلانتار فلكسور مچ پا با استفاده از مقياس اصلاح شده تارديو توسط دو آزمونگر به فاصله زماني 10 دقيقه، ارزيابي شدند. يافته ها: مقادير ICC براي اختلاف دو زاويه واكنش عضلاني و دامنه حركتي كامل(1R-2R)، براي عضلات اداكتور ران و خم كننده هاي زانو به ترتيب 97/. و 88/. و براي پلانتارفلكسورهاي مچ پا82/. محاسبه گرديد. همچنين توافق يبن دو آزمونگر درارزيابي كيفيت واكنش عضلات اداكتور ران، خم كننده هاي زانو و پلانتارفلكسور مچ پا به ترتيب 89/.، 96/.، و 92/. به دست آمد. نتيجه گيري: مقياس اصلاح شده تارديو در عضلات اداكتورهاي هيپ، خم كننده­هاي زانو و پلانتارفلكسور مچ پا بزرگسالان مبتلا به فلج مغزي داري پايايي بالا است. احتمالاً از اين مقياس مي توان براي ارزيابي اسپاستيسيته عضلات اندام تحتاني در بزرگسالان مبتلا به فلج مغزي استفاده كرد.