مروري بر روش هاي تعيين موقعيت ماهواره ها

با گسترش تكنولوژي در كاوش هاي فضايي و پيشرفت روز افزون كشورها در ارسال محصولات خود به فضا، نياز به كسب اطلاعات از موقعيت و وضعيت اجرام فضايي مانند ماهواره هاي مصنوعي و باقيمانده هاي فضايي در اطراف زمين توسط آژانس هاي هوايي بيش از پيش مورد اهميت قرار گرفته است. تعيين موقعيت و وضعيت ماهواره هاي مختلف نيازمند داشتن اطلاعات كافي از فيزيك حركت و پارامترهاي مختلف موثر در حركت آنها مي باشد. از آنجايي كه فيزيك زمين و اتمسفر آن به اندازه كافي شناخته شده نيست، امكان تعيين مدار ماهواره ها صرفا به كمك مدل هاي موجود امكان پذير نمي باشد. لذا براي تعيين دقيق تر مدار ماهواره هاي غير نظامي و برنامه ريزي دقيق تر براي زمان هاي گذر آنها و تعيين مدار و زمان هاي گذر ماهواره هاي نظامي، بايد مشاهدات مستقيم به ماهواره ها انجام گيرد. تاكنون روش هاي مختلفي براي رديابي ماهواره ها ارائه شده است. در اين گزارش، سه روش متداول در رديابي ماهواره ها مورد بررسي قرار گرفته است كه عبارتند از: تكنولوژي فاصله يابي ليزري، تكنولوژي رديابي رادار و تكنولوژي رديابي اپتيكي. بعد از معرفي ساختار و اصول پايه در هر روش، بخشي از خصوصيات نمونه هاي اجرا شده در سطح جهان ارائه شده است. با توجه به نتايج حاصل از بررسي هريك از اين روش ها، رديابي ماهواره ها با سيستم هاي اپتيكي داراي توجيه اقتصادي بيشتر و انعطاف پذيري بالاتري در برابر شرايط محيطي است و با توجه به امكان پذير بودن انجام مشاهدات تصويربرداري با هزينه كمتر و با دقت بالاتر، اين روش به منظور رديابي و تعيين موقعيت ماهواره ها نسبت به دو روش ديگر داراي ارجحيت خواهد بود.