بررسي پايداري در توزيع فضايي توسعه در شهرستان هاي استان خوزستان

The Investigation of Sustainability in the Distribution of Spatial Development in Cities of Khuzestan Province

توسعه در بعد فضايي زماني ميتواند در جهت پايداري قرار گيرد كه بتواند راهكارهايي مشخص را براي تامين مطلوب و عادلانهي نيازهاي خدماتي ساكنان ارايه كند. در اين تحقيق تلاش شده است تا با شناسايي الگوي توزيع فضايي توسعه در شهرستانهاي استان خوزستان به اين امر پي برد كه آيا اين توسعه جهت گيري پايدار دارد يا خير؟ پژوهش حاضر از نوع كاربردي و از لحاظ روش بررسي توصيفي تحليلي است. دادههاي - تحقيق از سالنامهي آماري استان خوزستان در سال 1931 گردآوري شده است. نتايج تحقيق نشان ميدهد كه توزيع فضاي توسعه در سطح شهرستانهاي استان خوزستان در جهت اهداف و اصول توسعهي پايدار نيست. همهي تحليل ها نشان ميدهد كه توزيع فضايي توسعه در استان بسيار نابرابر و در تضاد كامل با عدالت فضايي مطرح شده از سوي توسعهي پايدار است. نابرابري در توزيع فضايي توسعه در سطوح مختلف اتفاق افتاده است. نابرابري ميان مركز )اهواز( و شهرستانهاي پيرامون، نابرابري ميان شهرستانهاي كم جمعيت و پرجمعيت استان، نابرابري ميان شهرستانهاي با ميزان شهرنشيني بالا و پايين، نابرابري ميان شهرستانهاي شمالي و جنوبي و شرقي و غربي استان. همچنين الگوي توسعهي فعلي در سطح استان ديدگاه كل نگري و برخورد سيستمي توسعهي پايدار را نقض ميكند؛ به گونهاي كه بخشي نگري در توزيع فضايي توسعه در حال حاضر بسيار روشن و مشخص است

Whenever development in spatial aspect could provide some certain guidelines for convenient and just satisfaction of service needs of residents, it could be a sustainable one. In this study, by recognizing the pattern of development spatial distribution in Khusetan cities, we try to find out whether they are in a sustainable path or not. The study is a practical one and based on a descriptive-analytical method. Our data have been gathered from Statistical Annual of Khusetan in 2011. The results suggest that development spatial distribution in Khusetan cities are not according to the goals and principles of sustainable development. All analyses show that development spatial distribution in the province is so unequal and completely against the spatial justice rendered by sustainable development. Inequality has been occurred in different levels; Inequality between Ahvaz (center of province) and surrounding cities, between populous and thinly populated cities of the province, and inequality between northern and southern cities in one side and eastern and western ones in the other side. Besides, the current pattern of development in the province is against the wholistic view and systematic conduct of sustainable development in a way that sectional view of spatial development is so clear and evident.