مقايسه اثرات درماني هيدروكسي كلروكين و متوتروكسات در درمان بيماران مبتلا به اسكلرودرمي لوكاليزه

زمينه و اهداف: اسكلرودرمي لوكاليزه يك بيماري التهابي جلدي با تظاهرات باليني مشخص مي باشد كه به صورت اوليه درم و چربي زير جلدي را درگير مي كند و در نهايت سبب ايجاد اسكلروز شبه اسكار مي شود. تاكنون درمان هاي مختلفي براي اين بيماري پيشنهاد شده است، اما اغلب آنها براساس مشاهدات موردي با تعداد محدود بوده يا بدون مقايسه با شاهد انجام شده است. مواد و روش ها: در يك مطالعه كارآزمايي باليني تصادفي شده دو سويه كور، 30 بيمار با تشخيص قطعي اسكلرودرمي لوكاليزه كه شرايط ورود به مطالعه را داشتند، در قالب دو گروه (به ترتيب گروه A تحت درمان با متوتروكسات و گروه B تحت درمان با هيدروكسي كلروكين، هر گروه 15 نفر) مورد بررسي قرار گرفتند. بهبود سفتي و خارش بيماران طي معاينات هفته 4، 8 و12 بعد از شروع درمان بررسي شده و در مرحله نهايي تمام داده هاي بيماران با آزمون هاي آماري مناسب مورد آناليز قرار گرفتند. يافته ها: نه نفر (36 درصد) از بيماران مرد و 16 نفر (64 درصد) زن بودند. ميانگين سني كل بيماران مورد بررسي، 5/13± 8/36 سال بود كه در محدوده سني 74-13 سال قرار داشتند. متوسط نمره MSS قبل از مداخله در گروه تحت درمان با متوتروكسات، 7/3± 3/12 بود كه به 8/2± 2/7 كاهش يافته بود. در گروه تحت درمان با هيدروكسي كلروكين هم از 1/4± 7/10 به 4/3± 7/7 كاهش يافته بود كه تفاوت ميزان تغييرات از لحاظ آماري در هر دو گروه معني دار بود (001/0=P). تفاوت VAS مربوط به سفتي و شدت درگيري پوستي بعد از درمان نسبت به قبل نيز در هر دو گروه معني دار بود (001/0=P). نتيجه گيري: با در نظر گرفتن افزايش مختصر آنزيم هاي كبدي در مورد بيماران تحت درمان با متوتروكسات مي توان اين گونه بيان كرد كه هر دو داروي متوتروكسات و هيدروكسي كلروكين در بهبود شدت درگيري، خارش و سفتي پوست در بيماران مبتلا به اسكلرودرمي لوكاليزه موثر هستند و هيچ گونه ارجحيتي نسبت به يكديگر ندارند.