اثربخشي مداخله روان‌شناسي وحدت مدار بر تنيدگي و رابطه مادر-كودك مادران كودكان درخودمانده

Effectiveness of unity-oriented psychology intervention on mothersʹʹ stress and the relationship with their autistic children

چكيده هدف: هدف پژوهش تعيين ميزان اثربخشي آموزش مفاهيم روان‌شناسي وحدت مدار بر تنيدگي و رابطه مادر-كودك مادران كودكان درخودمانده بود. روش: روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون، پس آزمون، گروه گواه و پيگيري دو ماهه و جامعه آماري 35 مادر داراي كودك درخودمانده مراجعه‌كننده به مركز آموزشي- توانبخشي كودكان درخودمانده به آرا شهر تهران در سال 1393 بود. 16 نفر داوطلب از ميان آن ها انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه گمارده شد. گروه آزمايش در 8 جلسه مداخله روان‌شناسي وحدت مدار هفته اي يك بار به‌مدت120 دقيقه شركت و 8 جلسه تمرين در منزل را تجربه كردند و گروه گواه در فهرست انتظار قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه تنيدگي ادراك شده كوهن، كامارك و مرملستين (1983) و مقياس ارزيابي رابطه مادر-كودك راس 1961 بود. يافته ها: نتايج اثرمندي مداخله روان‌شناختي وحدت مدار را در كاهش تنيدگي و بهبود رابطه مادر- كودك گروه آزمايش و نيز پايداري آن را در پيگيري دو ماهه تاييد كرد. نتيجه گيري: از آن‌جا كه مداخله روان‌شناسي وحدت مدار با ايحاد وحدت در تجارب زندگي و شناخت درباره ارتباط معنادار بين وقايع زندگي و پذيرش مثبت مشكل، منجر به كاهش تنيدگي و بهبود رابطه مادران با كودكان درخودمانده مي شود، مي توان آن را روش مفيد و موثري براي كاهش تنيدگي و بهبود رابطه مادران با كودكان داراي نيازهاي ويژه تلقي كرد.

Aim: Purpose of This study was to investigate the effectiveness of participating in teaching sessions based on concepts on unity-oriented psychology on the level of stress and mother-child relationship in mothers of autistic children. Methods: A quasi-experimental pre-post design with control group was applied in the current research. The sample included 35 mothers of autistic children who were referred to the Autistic Training and Rehabilitation Center (Behara) in Tehran in 2014. All participants were residents in the City of Tehran. Sixteen mothers were selected based on convenience and were placed in either an experimental or a control group. Experimental group participated in 8 sessions of intervention based on unity-oriented psychology as well as eight home work sessions. The control group was placed on a waiting list. Perceived stress scale (PSS) by Cohen, Kamark and Mermelstein (1983) and mother-child relationship scale (MCRE) by Roth in 1961 were administered to all participants. Mann-Whitney non-parametric test was used for data analysis. Results: Result indicated that intervention of unity-oriented psychology conceptions was effective in reducing the stress level and improving mother-child relationship in the experimental group as compared to the control group. A two month follow up confirmed the stability of these results. Conclusion: Intervention of unity-oriented psychology leads to a reduction in stress and an improvement in mother-child relationship in mothers of autistic children. This may be achieved by creating a meaningful relationship with life events and may lead mothers toward a positive acceptance of their problem. Hence using this method is recommended in order to reduce stress and improve mother-child relationship in mother of children with special needs