تأثير مشاوره گروهي بر بُعد فيزيولوژيك خودمراقبتي و ميزان هموگلوبين گليكوزيله بيماران مبتلابه ديابت نوع دو

The Effect of Group Counseling on Physiological Aspect of Self-care and HbA1C Level of Patients with Diabetes Type II

مقدمه: خودمراقبتی ضعیف مهمترین عامل زمینه‌ساز مرگ‌ومیر بیماران دیابتی می‌باشد. اثر آموزش بر ارتقای خودمراقبتی در مطالعات گذشته ارزیابی شده است؛ اما نقش مشاوره‌ای تیم درمان و تأثیر آن كمتر بررسی شده است. هدف: تعیین تأثیر مشاوره گروهی بر بُعد فیزیولوژیك خودمراقبتی و میزان هموگلوبین گلیكوزیله بیماران مبتلا به دیابت نوع دو. روش: طی یك كارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی، 73 بیمار دیابتی نوع دو مراجعه كننده به مركز دیابت پارسیان مشهد در سال 1393 به دو گروه مداخله و شاهد تقسم شدند. برنامه مشاوره گروهی به مدت 5 جلسه 5/1 ساعته با فاصله 3 روز در قالب گروه‌های 8 تا 10 نفره اجرا شد. محتوای جلسات مشكلات تغذیه، ورزش، عوارض دیابت، مسایل روانی مرتبط با دیابت، داروهای دیابت و خودكنترلی قندخون بود. پرسشنامه پژوهشگرساخته خودمراقبتی بیماران دیابتی و آزمایش HbA1c قبل از مداخله و دو ماه پس از اتمام مداخله در هر دو گروه تكمیل گردید. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 5/11 و آزمون‌های تی‌زوجی و تی‌مستقل تحلیل شد. یافته‌ها: نمرات بُعد فیزیولوژیك خودمراقبتی و HbA1C بیماران مبتلا به دیابت قبل از مداخله در دو گروه تفاوت معناداری نداشت. نتایج آزمون تی مستقل نشان داد در مرحله بعد از مداخله، میزان خودمراقبتی به طور معناداری در گروه مداخله (8/5±1/49) نسبت به گروه شاهد (2/12±8/31) افزایش داشت (001/0p<). میزان HbA1C در مرحله بعد از مداخله به طور معناداری در گروه مداخله (9/0±3/8) نسبت به گروه شاهد (4/1±1/9) كاهش داشت (006/0p<). نتیجه‌گیری: مشاوره گروهی می‌تواند به ارتقای مراقبت از خود بیماران دیابتی كمك كند. بنابراین، می‌توان آن را به عنوان یك روش دركنار سایر روشهای آموزشی پیشنهاد كرد.

Background: The most important underlying cause of death in diabetic patients is poor self-care. The effect of education on self-care promotion has been widely investigated; however, the advisory role and impact of the treatment team have been scarcely investigated.  Aim: Determining the effect of group counseling on the psychological aspect of self-care and level of glycosylated hemoglobin in the patients with diabetes type II. Methods: In a randomized clinical trial, 73 patients with type II diabetes mellitus, who had been referred to Parsian Diabetes clinic of Mashhad in 2014, were divided into two groups of intervention and control. The group counseling program was performed in five 1.5-hour sessions with 3-day intervals, and each groups consisted of 8 to 10 people. The content of the meetings was problems in nutrition, exercise, diabetes mellitus disease, diabetes-related mental health problems, diabetes medications, and self-control of blood glucose. Researcher-made diabetes care questionnaire was filled and HbA1c test was measured before and two months after the intervention. Data were analyzed by SPSS version 11.5 using paired sample and independent t-tests. Results: In this study,27.3 percent of the subjects were male and 72.7 were female with the mean age of 49.1 ± 8.3. The scores of physiological aspect of self-care and HbA1C of the diabetic patients before the intervention was not significantly different between the groups; but in the post-intervention phase, the self-care in intervention group (49.1±5.8) significantly increased compared to the control group (31.8±12.2) (p<0.001). In the post-intervention phase, HbA1C in the intervention group significantly decreased (8.3±0.9) compared to the control group (9.1±1.4) (p<0.006). Conclusion: Group counseling might help to improve the diabetes self-care. Therefore, it can be added to the conventional training programs for better management of this chronic illness.