طراحي شبكه پايش سطح آب زير زميني با استفاده از مدل حداقل مربعات ماشين بردار پشتيبان (LS-SVM)

اين مطالعه روشي براي طراحي شبكه هاي پايش كمي آب زير زميني به منظور كاهش نقاط پايش مكاني اضافي ارائه مي كند؛ چاه هاي اضافي، كه اگر نمونه گيري نشوند، خطا ي تخمين سطح آب زير زميني آن ها قابل چشم پوشي است. اين روش مبتني بر روش ماشين بردار پشتيبان بر پايه تئوري يادگيري آماري است. در اين مطالعه، با استفاده از اطلاعات كمي 63 چاه مشاهداتي و پارامتر هاي هواشناسي (بارندگي و تبخير) دشت رامهرمز، در دوره 7 ساله، عملكرد مدل حداقل مربعات ماشين بردار پشتيبان (LS-SVM) در طراحي شبكه برداشت چاه هاي مشاهداتي آب زير زميني بررسي شد. تركيب هاي مختلف پارامتر هاي اثر گذار بر تراز سطح آب زير زميني با استفاده از مدل LS-SVM ارزيابي شد. تركيب برتر مدل LS-SVM دربرگيرنده شاخص هاي عملكرد (3405/0MAE=و 9992/0= 2R) است. سپس، با استفاده از تابع تقريب بهينه، 42 عدد چاه مشاهداتي به منظور پايش مكاني مناسب در منطقه دشت رامهرمز مشخص شد.