استفاده از يك مدل ژئومورفولوژيكي مبتني بر توان جريان براي پهنه بندي فرسايش و رسوب خيزي حوضه هاي آبريز

تامين اطلاعات مورد نياز براي مدل هاي فرسايش و رسوب از مشكلات عمده به كارگيري اين مدل هاست. در اين پژوهش مدلي ژئومورفولوژيكي معرفي مي شود كه بر مبناي تئوري قدرت جريان توسعه يافته و براي محاسبه پتانسيلِ فرسايشِ منجر به توليدِ رسوبِ ورودي به رودخانه ها از دو پارامتر شيب و مساحت ويژه زهكشي استفاده مي كند. مدل مزبور فقط با تكيه بر نقشه ارتفاعي رقومي قادر به ناحيه بندي حوضه بر اساس حساسيت به فرسايش است. براي ارزيابي نتايج مدل ژئومورفولوژيكي از مدل MPSIAC و براي واسنجي مدل مزبور، به كمك آمار رسوب ثبت شده و به روش حد وسط دسته ها، آورد رسوبي حوضه تعيين شد. ناحيه بندي انجام شده توسط دو مدل تطابقي مناسب دارند. از ميان عوامل نه گانه MPSIAC مجموع عوامل توپوگرافي و فرسايش سطحي بيشترين همبستگي را با مدل ژئومورفولوژيكي نشان مي دهند. اين امر بدان معني است كه نمي توان از مدل ژئومورفولوژيكي در مناطقي كه فرسايش غالب در آن ها فرسايش خندقي و رودخانه اي است استفاده كرد.