اثرگذاري مديريت ريسك و توسعه مكانيزاسيون بر شاخص بهره وري كل عوامل توليد زيربخش هاي زراعت و باغباني

رشد اقتصادي همواره به عنوان شاخصي مهم مد نظر سياست گذاران اقتصادي بوده است. با توجه به محدوديت نهاده هاي توليدي، مناسب ترين راه براي رشد هر بخش افزايش بهره وري است. در بخش كشاورزي، با توجه به ريسك هاي متعددي كه كشاورزان به دليل فعاليت در محيط باز با آن روبه رو هستند، افزايش بهره وري نيز از آن ريسك ها تاثير مي پذيرد. از اين رو، ضروري است با توجه به اهميت بخش كشاورزي در اقتصاد و تامين امنيت غذايي، راهكارهايي براي كاهش ريسك انديشيده شود كه توسعه مكانيزاسيون و زيرساخت ها به منظور كاهش ريسك پديدآمده از كشت ديم و هدررفت منابع، گسترش بيمه و تنوع كشت در اين دسته جاي مي گيرند. پژوهش پيش رو، نخست به اندازه گيري بهره وري كل عوامل توليد با استفاده از شاخص ترنكوئيست- تيل در زيربخش هاي زراعت و باغباني در سال هاي 1353- 1386 پرداخته، سپس با برآورد يك الگوي رگرسيوني، تاثير عوامل نامبرده بر آن را بررسي كرده است. نتايج نشان داد؛ ميانگين رشد بهره وري كل عوامل توليد زيربخش هاي زراعت و باغباني 96 درصد بوده است، بيمه و تنوع كشت اثر مثبتي بر بهره وري دارد و كاربرد بيش از اندازه تراكتور موجب كاهش بهره وري مي شود.