فيليپافوت و نسبت خوبي اخلاقي با خوبي طبيعي

Filipaphot and the Relation between Ethical Goodand Natural Good

پيشينه اخلاق مبتني بر فضيلت به افلاطون و ارسطو برمي گردد. فيليپافوت مانند آنسكومب، مك اينتاير، و مرداك در احياي فلسفه اخلاق فضيلت محور، در دوران معاصر، تلاش نموده است. فوت درصدد است تا مبنايي واقعي براي فضيلت و اخلاق مبتني بر فضيلت اثبات نمايد؛ امري كه چالش نظريات واقع گرايي در فلسفه اخلاق معاصر است. وي، خوب را بخشي از واقعيت مي داند و بر معناي عرفي خوب تاكيد دارد. به نظر او، خوبي، خصلت ويژه يا كاركرد خاص يك موجود زنده است. مهم ترين مسيله اين پژوهش اين است كه وي تا چه ميزان در انجام اين امر و رفع چالش ناواقع گرايي موفق است. اين مقاله با روش توصيفي ـ تحليلي، به بررسي اخلاق فضيلت فيليپافوت و معرفي نظريه هنجارسازي طبيعي او مي پردازد. حاصل اين پردازش اين است كه هرچند فيليپافوت به همراه ديگر طرف داران در جلب توجه به رويكرد فضيلت محور در اخلاق موفق بوده، اما او همچنان بايد به نقدهايي در اين زمينه پاسخ دهد.

The history of ethics based on virtue goes back to the time of Plato and Aristotle. Currently, Filipaphot, like Aneskomp, McIntire and Mordake, tried to revive the philosophy of virtue-based ethics. Phot seeks to prove that virtue and ethics based on virtue have a real basis; a notion which represents a challenge to the theories about realism in temporary philosophy of ethics. He considers good as a part of reality and emphasizes on the conventional meaning of good. He thinks that good is a specific quality or one of the special functions of a living creature. The main concern of this research is to see how far he has been successful in accomplishing this objective and removing non-realistic challenge. This paper seeks through a descriptive-analytic method to investigate Filipaphotʹs ethic of virtue and reviews his theory about natural normalization. This paper concludes that although Filipaphot and his followers have succeeded to attract people’s attention to the virtue-based approach, should be able to responsible he some of the criticisms directed to him in this concern.