مروري بر وضعيت تجربي روان درمانگري ها در ايران

در ايران بيش از سيصد پژوهش درباره روان درمانگري چاپ شده است. هدف اين پژوهش پاسخ دادن به اين سوال ها بود كه پركاربردترين رويكرد روان درمانگري كدام است؟ اندازه اثر مداخلات درماني، در طول درمان و در پيگيري هاي چقدر بوده است؟ اين پژوهش با بررسي حدود 77 مقاله درصدد پاسخگويي به اين سوالات بود. روش اين مطالعه از نوع مطالعات كيفي و فراتحليل مي­باشد. براي تجزيه و تحليل داده ها و تعيين قدرت مداخلات از فرمول محاسبه «اندازه اثر» استفاده شد؛ همچنين، براي مقايسه كارايي انواع روان درمانگري ها از تحليل واريانس يكراهه استفاده شد. يافته ها نشان داد، اندازه اثر تمام انواع مداخلات گزارش شده در ايران بين سال هاي 1379 تا 1389 (و براي درمان هاي معنوي تا 1392) در حد متوسط (بين 5/ 0 تا 8/ 0) هستند. رويكرد شناختي رفتاري، پركاربردتر از بقيه بود؛ تعداد يازده مطالعه، به پيگيري اثر مداخله پرداخته اند؛ و اندازه اثر كلي مداخلات در پيگيري ها، در حد كم 49/ 0 به دست آمد. بين درمانگري هاي معنوي و مذهبي (اغلب در تركيب با درمان­هاي معمول) با ساير درمان ها تفاوت معناداري ديده نمي شود.