آگاهي تاريخي و كاركرد آن در شكل دهي به هويت ايران دوره ساساني

در ميان مولفه هاي چندلايه و تركيبي هويتي ايران دوره ساساني، آگاهي و تعلق تاريخي يكي از مهم ترين آنهاست كه كمتر در پژوهش هاي مربوط به اين عصر بدان توجه شده است. اين عنصر هويتي در دوران پيشا ساساني نيز وجود داشت، اما در اين دوره با توجه به نگرش و ايدئولوژي سياسي ـ ديني ساسانيان و دادن رنگ و لعاب عامدانه به آن و حركت در جهت مشخص و تعريف شده، اهميت بيشتري يافت؛ زيرا از نظر موسسين سلسله، با اهتمام به اين و اسطوره هاي ايراني، نوعي آرمان اجتماعي و سامان فكري در جامعه به وجود مي آمد و باعث يگانگي و همدلي طبقات مختلف مردم مي شد. به عقيده ساسانيان، در كنار دين زردشتي، آگاهي و تعلق مشترك تاريخي يكي از عناصر اصلي برقراري وحدت و همبستگي اجتماعي در قلمرو «ايرانشهر» بود كه موجب ايجاد نوعي «هم پندار گرايي تاريخي» در ميان آنان مي گشت. شكل گيري اين آرمان از همان دوران اوليه روي كار آمدن خاندان ساساني و اردشير قابل ملاحظه است. هدف از اين پژوهش باستناد به منابع و روش توصيقي- تحليلي اثبات اين آگاهي تاريخي است.