نخستين شهرياران ساساني و مساله به تخت نشيني نرسي

ساسانيان پس از كسب قدرت، در تمركز بخشي به دولت مركزي و پراكندن و رسميت بخشي به ديني دولتي كوشيدند، اما اين اهداف سيري طبيعي و مداوم را نپيمود بلكه شهرياراني چون نرسي به عنوان شهرياري كه قدرت را از رقيب خويش بهرام سكانشاه ستاند، برخلاف برادر و برادرزاده اش(بهرام اول و بهرام بهرامان)، نه تنها دين مرداني چون كرتير را بر نكشيد بلكه در آزادي بخشي به فعاليت هاي مانويان نيز كوشيد و سياست دستكرت ساختن ايالات غربي را به كنار نهاد. البته اين همه نه به دليل اين بود كه نرسي اين شهرياران را غاصب حق خويش در امر سلطنت مي ديد؛ بلكه به منظور جانبداري دستگاه ديني از بهرام سكانشاه، كاستن از قدرت دين مرداني چون كرتير و نيز يافتن حاميان داخلي در مبارزه با روم انجام گرفت. بنابراين در اين مقاله مقابل فرضيه هايي كه برخي پژوهشگران در چگونگي تاج خواهي نرسي و دشمني وي با جانشينان شاپور اول، ارائه داده اند و اقدامات اين هفتمين شهريار ساساني را با توجه بدين نگرش و سياست توجيه و تعبير كرده اند، سعي مي شود با توجه به نگاره ها و رخدادهاي موجود و همچنين مقايسه عملكرد نرسي با شهرياران پيشين، با رويكردي توصيفي- تحليلي به پرسشهايي چون نحوه قدرت گيري نرسي كه به زعم برخي بحران جانشيني در بين نخستين شهرياران ساساني قلمداد گرديده است و سرانجام سياست داخلي نرسي پرداخته شود.