تاثير تعلق مكاني و سرمايه اجتماعي بر بهسازي مشاركتي محلات قديمي، نمونه موردي محله سرده سبزوار

در رويكرد داريي مبنا به توسعه شهري، سعي مي شود كه همه دارايي هاي اجتماع محلي(اعم از مادي و غير مادي) اساس توسعه واقع شود. در بين دارايي هاي يك اجتماع، سرمايه اجتماعي و تعلق مكاني از اهميت خاصي برخوردار است و مي تواند محرك توسعه محله يا شهر باشد زيرا اين دو دارايي باعث مي شود افراد، ساير سرمايه ها از جمله سرمايه هاي فكري و مالي خود را جهت ترقي محيط زندگي شان وارد عرصه كنند. از اين رو در اين تحقيق سعي شده است سطح تعلق مكاني و سرمايه اجتماعي در محله قديمي سرده سبزوار مورد سنجش قرار گيرد و نقش اين متغيرها بر ميزان مشاركت ساكنان در توسعه محله مورد تحليل قرار گيرد. رويكرد كلي در تحقيق حاضر توصيفي-تحليلي است و تركيبي از روش هاي كتابخانه اي و ميداني براي گردآوري داده ها مورد استفاده قرار گرفته است. جامعه آماري، حدود 600 خانوار، حجم نمونه 100 نفر و واحد تحليل سرپرست خانوار است. براي تحليل داده ها نيز از روشهاي آماري شامل آزمون t تك نمونه اي، همبستگي پيرسون و رگرسيون استفاده شده است. نتايج نشان مي­دهد كه سطح سرمايه اجتماعي و تعلق مكاني در محله مورد مطالعه بالاتر از حد متوسط است.همچنين اين دو متغير تاثير معنادار بر سطح مشاركت ساكنان در برنامه هاي بهسازي محله دارد. بنابراين ضروري است كه در برنامه ريزي هاي مرتبط با اين محله سرمايه اجتماعي و تعلق مكاني مورد توجه مسئولين شهري و برنامه ريزان واقع شود و در جهت حفظ اعتماد اجتماعي- مخصوصا اعتماد مردم نسبت به مديريت شهري كه يكي از مهمترين جنبه هاي سرمايه اجتماعي است- و نيز حس تعلق و دلبستگي افراد به محل سكونتشان تلاش شود.