بررسي ساختاري رمان «حرام» يوسف ادريس

روايه الحرام ليوسف ادريس(دراسه في البنيه)

نظريه پردازان ساختار گرا هموار سعي در ايجاد قانون و قاعده اي كلي و جامع جهت تحليل آثار ادبي بويژه رمان داشته اند كه قابل تعميم به همه داستان ها باشد. اين نظريات كه با ولاديمر پراپ آغاز شد همواره توسط ديگر نظريه پردازان نظير گريماس، تودوروف، فيلپ هامون وغيره گسترش يافت. يوسف ادريس به دليل اهميتي كه براي ساختار رمان قايل بود، اسلوبي زيبا داشت، و به طور كلي بارزترين ويژگي ها ساختاري او شامل، تصوير سازي، گريز زني، تداخل داستان در داستان، مي باشد. يوسف ادريس از شيوه هاي نوين رمان نويسي بهره مي‌گيرد و موضوعات داستان‌هاي او بيشتر پيرامون مسايل و مشكلات جامعه معاصر عرب و به ويژه كشور مصر است. در پژوهش حاضر سعي شده است تا با توجّه به تعريفهاي صاحبنظران ادبيّات داستاني، به بررسي پاره اي ازعناصر ساختاري در رمان «الحرام» پرداخته و در خلال آن محتوا و مضمون داستان تبيين گردد. نتيجه نشان مي دهد ساختار رمان حرام در خدمت مضمون واقع گرايي قرار گرفته است تمامي عناصر رمان از قبيل پيرنگ، فضا ، لحن، مكان بازگو كننده مضمون رياليسيتي رمان بوده است. همچنين مي توان گفت يوسف ادريس توجّه شاياني به ساختار رمان كرده است به گونه اي كه تمامي عناصر كاملاً منسجم و پيوسته در كنار هم بكار برده شده است. روش نگارندگان در اين مقاله، روشي توصيفي - تحليلي است.