الگوي توزيع فضايي جمعيت در نظام شهري استان فارس (1390-1355)

Spatial Distribution Model of Population in Fars Provinceʹʹs Urban System (1355-90)

نظام‌هاي سكونتگاه‌هاي شهري در بلند مدت تبعيت از انتظام فضايي سلسله مراتب گونه دارد. روند رو به رشد شهرنشيني در دهه‌هاي اخير، مطالعه را درساختار فضايي شهرها الزامي نموده است. در اين راستا، بررسي الگوي نظام شهرنشيني و نحوه توزيع اندازه جمعيت سكونتگاههاي شهري يك ضرورت تلقي مي‌شود. هدف از اين مقاله بررسي و تحليل نظام شهري استان فارس با تاكيد بر نحوه پراكندگي جمعيت شهرهاي اين استان با استفاده از مدل‌ها و تكنيك‌هاي رايج در زمينه تحليل نظام شهري (قانون مرتبه- اندازه، اندازه زيپف و الگوي نخست شهري) درپنج دوره سرشماري 90- 1355 مي‌باشد. روش تحقيق توصيفي– تحليلي مي‌باشد و اطلاعات مورد نياز از مراكز آماري معتبر مانند سرشماري‌هاي دوره زماني مزبور گردآوري شده است. از مهمترين نتايج اين پژوهش اين است كه نظم فضايي موجود در نحوه پراكنش شهرهاي استان فارس در انطباق كامل با نظام‌ها و تيوري‌هاي تجربه شده در سطح جهاني نيست و نظام شهري استان فارس در دوره مورد مطالعه، منطبق بر الگوي نخست شهري نمي‌باشد و از قانون مرتبه اندازه نيز پيروي نمي‌كند و درنظام شهري استان فارس عدم تعادل فضايي حكمفرماست.