انديشه حكمراني و مبناي مشروعيت سياسي دولت از منظر آيت‌الله‌العظمي امام خميني (ره)

The theory of governance and the bias of political legitimacy from the perspective of Grand Ayatollah Imam Khomeini

تلفيق پيرايه‌هاي سياست و ديانت در انديشه بنيانگذار فقيد جمهوري اسلامي ايران، ارايه قرايت متمايزي از شيوه مطلوب حكمراني با عنوان ولايت مطلقه فقيه را به‌همراه داشته است. انديشه ولايت مطلقه امام، به‌مثابه نظريه مسلط در گفتمان فقه سياسي شيعه در باب حكمراني، آنچنان بر تارك جامعه معاصر ايران و پيكره نظام حكومتي سايه افكنده كه نقش بي‌بديلي را در عرصه مناسبات مختلف نظام سياسي، اجتماعي، فرهنگي، اقتصادي، حقوقي، قضايي، اداري و نظامي كشور ايفا مي‌‌كند. در اين نوشتار، تلاش خواهيم كرد تا ضمن تبيين الگوي مطلوب حكمراني از منظر آيت‌الله‌العظمي امام خميني (ره)، نسبت به تشريح همه‌جانبه مشروعيت الهي و بلاواسطه دولت از ديدگاه امام راحل، مبادرت و تاثير اين قرايت متمايز از حكمراني را بر سياست‌هاي گوناگون دولت جمهوري اسلامي (كه جملگي روند تكوين الگوي حكومت ديني در قالب جمهوري با محتوايي اسلامي را تسريع بخشيدند) بررسي كنيم.

Relationship between religion and politics in the thought of Imam led adherence of the social, cultural, economic, legal, judicial, administrative, and military notions from Shiism. The theory of governance of Imam profound effect on the nature of the political system and its legitimacy. In this paper, we explain the notion of governance from the perspective of Grand Ayatollah Imam Khomeini, the theory of Absolute guardianship of Faqih, and attempt to describe the basis of political legitimacy in the Islamic Republic era and also we will examine the characteristics and components of the central government policies that speed up the process of development governance model in Iran.