ترابط لطف و فيض با تكليف از ديدگاه اماميه و كاتوليك

The Relationship of Favour and Grace with Duty according to the Imamites and Catholic

رابطه لطف و فيض با تكليف، از مباحث قابل تامل در دو مذهب اماميه و مسيحيت كاتوليك است. هرچند دو اصل «لطف» در اماميه، و «فيض» در مسيحيت كاتوليك، در جهت دستيابي انسان ها به سعادت و رستگاري مطرح شده اند، اما در ارتباط با تكليف، نتايج يكساني نداشته و راه متفاوتي را طي كردند. مقاله حاضر به روش تطبيقي و با رويكرد اسنادي، درصدد است نشان دهد در كلام اماميه، عمل به تكليف و شريعت، تحقق بخش موضوع قاعده لطف است، اما در الهيات كاتوليك، محوريت با اصلِ فيض است، و عمل به شريعت، بسيار كم رنگ است. در واقع، اصل ثابت موردنظر در قاعده لطف، مسيله تكليف است و تحقق لطف الهي براي هدايت و راهنمايي به تكليف است، اما ركن ثابتِ موردنظر در آموزه فيض، خود فيض مسيح است كه ظهور آن، الغاي تكليف و شريعت انبيا را به همراه داشت. اعمال، احكام اخلاقي و آيين هاي صادرشده از سوي مسيح و كليساي كاتوليك در واقع براي كسب فيض الهي مقرر شده اند.

The relationship of favour and grace with duty is one of the considerable debates in Imamiyah school of thought and Catholic Christianity. Although the two principles of Lutf (favour) in Imamiyah and fayd(grace) in Catholic Christianity are intended to achieve welfare and salvation, they have different effects and take different ways in relation to duty. The present paper shows through a comparative method and documental approach that, according to Imamiyah theology, fulfilling the duty and following Sharia contribute to realizing the principle of Lutf. In Catholic theology, the principle of fayd is pivotal, but Divine Law receives little attention in practice. In reality, the intended permanent principle in the rule of favour(lutf) is duty and the aim of realizing divine favour leads to duty, but the intended cornerstone of grace is the very grace of Jesus whose appearance leads to the revocation of prophets’ duty and Divine Law. The acts and moral precepts and faiths taught by Jesus and Catholic Church are intended to achieve divine grace.