مطالعه تاثير گردشگري روستايي بر كاهش فقر از منظر معيشت پايدار: مورد روستاهاي قلعه نو و كلين شهرستان ري

در مقاله حاضر، به تاثير گردشگري روستايي بر كاهش فقر در چارچوب رويكرد معيشت پايدار در دو روستاي قلعه نو و كلين پرداخته شده است. دو روستا به لحاظ ويژگي هاي منطقه اي و توسعه اي مشابه، ولي به لحاظ ميزان گردشگري متفاوت هستند. فرض مطالعه بر اين است كه گردشگري مي تواند تاثير مثبتي بر معيشت پايدار افراد بگذارد. در پژوهش حاضر، معيشت پايدار با تعريف دپارتمان توسعه بين الملل بريتانيا مشخص شده است و پنج بعد اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي، زيست محيطي و نهادي را شامل مي شود كه در كنار مولفه هاي معيشت پايدار (سرمايه طبيعي، فيزيكي، مالي، اجتماعي و انساني) به عنوان چارچوبي براي مطالعه حاضر در نظر گرفته شده است. اطلاعات مورد نياز پژوهش با استفاده از روش هاي كمي و كيفي جمع آوري شده است. جامعه آماري، خانوارهاي روستاهاي قلعه نو و كلين در بازه زماني دهه 90 است. در دو روستاي مورد مطالعه 274 خانوار وجود دارد كه با استفاده از نمونه گيري 80 خانوار از هر روستا به عنوان نمونه تحقيق شناسايي شدند. در روش كيفي نيز با استفاده از نمونه گيري گلوله برفي با 31 نفر از افراد مسئول و مطلعين روستاهاي مورد مطالعه مصاحبه انجام شد. بر اساس يافته هاي پژوهش، اغلب افراد نمونه در روستاي قلعه نو نسبت به روستاي كلين، كه به ترتيب بيشترين و كمترين ميزان گردشگر را در طي سال جذب مي كنند، به تاثير بيشتر گردشگري بر معيشت پايدار و مولفه هاي آن اعتقاد داشتند. به همين ترتيب در روستاي قلعه نو اغلب متغيرهاي زمينه اي، اقتصادي و اجتماعي با پنداشت افراد درباره معيشت پايدار و مولفه هاي آن رابطه معنادار و مثبتي داشتند. در بين متغيرهاي مستقل، رابطه دارايي و درآمد با متغير وابسته از شدت بيشتري برخوردار بود. يافته هاي پژوهش حاضر، ديدگاه بدبينان به گردشگري روستايي، كه بر پيامدهاي منفي گردشگري در جامعه ميزبان تاكيد دارند، را رد مي كند.