تغييرات طول محوري بعد از ترابكولكتومي در اندازه گيري با دو روش بيومتري تماسي و غير تماسي

هدف: مقايسه تغييرات طول محوري چشم در اندازه گيري به دو روش تماسي و غير تماسي بعد از ترابكولكتومي با ميتومايسين C. روش پژوهش: سي و چهار چشم از ۳۱ بيمار مبتلا به گلوكوم كه كانديد جراحي ترابكولكتومي اوليه بودند، براي ورود به مطالعه انتخاب شدند. طول محوري با استفاده از دستگاه هاي بيومتري A اسكن اولتراسوند به روش تماسي (UD-۶۰۰۰ Ultrasonic A/B scanner biometer، TOMEY) و بيومتري اپتيكال غير تماسي (LenStar LS ۹۰۰،Haag Stereit )، يك روز قبل و سه و شش ماه پس از جراحي اندازه گيري شد. در نهايت مقادير مربوط به سه و شش ماه پس از ترابكولكتومي با مقادير قبل از عمل مورد مقايسه قرار گرفت. يافته ها: پس از ترابكولكتومي با ميتومايسين C، طول محوري در اندازه گيري با هر دو روش A اسكن و LenStar به ترتيب ۰.۱۶±۰.۲۱ و ۰.۱۳±۰.۱۴ ميلي متر در سه ماه و ۰.۱۵±۰.۱۹ و ۰.۱۵±۰.۱۴ ميلي متر در شش ماه پس از عمل كاهش يافت (در همه موارد P<۰.۰۰۱). در هر دو پي گيري سه و شش ماه بعد از عمل، ميانگين كاهش طول محوري در اندازه گيري با LenStar به طور معني داري از A اسكن كم تر بود ۰.۰۷±۰.۰۷ ميلي متر (۰.۰۱۱=P) در سه ماه، ۰.۰۹±۰.۰۴ ميلي متر (۰.۰۲=P) در شش ماه]. نتيجه گيري: استفاده از روش بيومتري غيرتماسي با حذف كاهش كاذب طول محوري ناشي از اثر پروب بيومتري تماسي روي چشم هاي نرم شده بعد از ترابكولكتومي باعث مي شود اندازه گيري طول محوري جهت محاسبه قدرت لنز داخل چشمي بعد از ترابكولكتومي با دقت بيش تري انجام شود.