جستاري بر دموكرسي غربي با تاكيد بر انديشه سياسي امام خميني(ره)

بعد از فروپاشي حاكميت هاي كليسايي در مغرب زمين، آنچه در زمينه حكومت داري، مقبول انديشوران سياسي و حقوقي غرب، واقع و به الگويي بي بديل براي نظام هاي سياسي مبدّل گرديد، بناي حكومت بر مبناي دموكراسي و ترادف مشروعيت حكومت با پذيرش و راي اكثريت شد و در اغلب كشورها، در مقام عمل، به نوعي تلاش گرديد چنين مبنايي در ساختار حكومت به منصّه ظهور برسد. اما شالوده هاي اين نظريه، در انديشه بنيانگذار جمهوري اسلامي، امام خميني(ره)، معيوب و از تثبيت اقتداري مشروع ناتوان است. نوشتار حاضر عهده دار وانمايي ريشه هاي اين نگاه است؛ تا با نظرِ انتقادي به مفهوم لغوي دموكرسي، مراد مشترك در رويكردهاي گوناگون به اين واژه تبيين، فراز و نشيب هاي تاريخي ايده حاكميتِ اراده مردم در مغرب زمين، بازيابي و عوامل توجه همه جانبه به آن، در سده هاي اخير بررسي شود؛ آنگاه در راستاي تثبيت ديدگاه امام خميني(ره) به دموكراسي غربي و با علاوه كردن نقد ترادف مشروعيت با پذيرش مردم، عيان شود كه تيوري دموكراسي غربي، از احراز ساز و كاري متقن در منشييّت اقتدار، مبنايي قابل دفاع براي خاستگاه قدرت، ساختاري استوار براي كنترل حاكمان و فرايندي قابل اعتماد در سپردن قدرت به دست كارگزاران، ناتوان است.