اثر داروي تركيبي متادون و والپروات بر اضطراب و افسردگي ناشي از ترك مرفين در موش هاي سوري نر

زمينه و هدف : بيماران وابسته به اپيوئيدها پس از قطع، حالات ناخوشايندي نظير اضطراب و افسردگي را تجربه مي كنند. اين مطالعه به منظور تعيين اثر تجويز داروي تركيبي متادون و والپروات بر اضطراب و افسردگي ناشي از ترك مرفين در موش هاي سوري نر انجام شد. روش بررسي : در اين مطالعه تجربي 98 سر موش سوري نر انتخاب و در دو دسته تجويز حاد و مزمن قرار گرفتند. هر دسته به 7 گروه 7تايي شامل نرمال سالين (شم)، مرفين سولفات (كنترل)، متادون (10mg/kg/bw)، والپروات (150mg/kg/bw)، والپروات+متادون به ترتيب با نسبت هاي 1به1، 2به1 و 1به2 تقسيم شدند. به جز موش هاي گروه سالين بقيه گروه ها دوزهاي افزايشي مرفين را به مدت 8روز پياپي دريافت كردند. در مرحله تجويز مزمن، گروه هاي درماني 30 دقيقه قبل از تزريق مرفين، طي 8 روز تيمار شدند و در مرحله تجويز حاد، تيمار گروه ها فقط در روز آزمايش (روز 8) انجام شد. به منظور بررسي اضطراب و افسردگي 2 ساعت بعد از تزريق نالوكسان، مشاهده رفتاري در تست هاي مازبه علاوه اي مرتفع، معلق ماندن و جعبه باز انجام گرديد. يافته ها : در مرحله تجويز مزمن داروها، در تست مازبه علاوه اي مرتفع گروه درماني تركيبي والپروات2+متادون1 منجر به افزايش معني داري در درصد ورود به بازوي باز (1.9±53.86) و درصد زمان حضور در بازوي باز (4.15±58.58) نسبت به گروه مرفين با ميانگين درصد ورود (2.03±28.12) و درصد زمان حضور (1.77±17.88) شد. در تست جعبه باز نيز در گروه هاي درماني تركيبي متادون+والپروات (2±27)، والپروات1+متادون2 (2±26) و والپروات2+متادون1 (3±23) نسبت به گروه مرفين (3±7) افزايش آماري معني داري در نسبت تعداد ورود به مركز به مدت زمان حضور در مربع مركزي مشاهده شد (P<0.05) كه نشان دهنده كاهش اضطراب در گروه هاي مذكور بود. در تست معلق ماندن نيز مدت زمان بي حركتي به عنوان شاخص افسردگي، در گروه درماني والپروات2+متادون1 كاهش آماري معني داري يافت (P<0.05). نتيجه گيري : تركيب دو داروي والپروات و متادون، به خصوص با نسبت 2 به 1 داراي اثربخشي بيشتري نسبت به تجويز داروها به تنهايي در كاهش اضطراب و افسردگي ناشي از ترك مرفين بود.