ارتباط زبان و معنا در سنت فلسفه‌ي تحليلي: با تاكيد بر آرا ويتگنشتاين

The Relation between Language and Meaning in analytic philosophy: Focusing on Wittgenstein’s thought

يكي از مشخصه‌هاي مهم فلسفه تحليلي عبارت است از عطف توجه به زبان و كوشش براي استخراج معاني و ظرايف نهفته در پس آن، به منظور حل و يا منحل كردن مسايل فلسفي. هر سه پايه‌گذاران فلسفه تحليلي، يعني فرگه، راسل و مور، هر كدام به شيوه خود اين راه را پيموده‌اند. ويتگنشتاين به عنوان وراث هر سه فيلسوف، در باب رابطه ميان زبان و معنا، در عين اين‌كه وام‌دار گذشتگان خويش است، ولي وجوه افتراقي نيز با آنان دارد. در اين مقاله ابتدا به اختصار اساس نظر سه فيلسوف تاثيرگذار بر ويتگنشتاين در باب رابطه زبان و معنا بيان شده، سپس نشان داده مي‌شود كه وي در مواردي نظير نظريه تصويري زبان، اتميسم منطقي و تمايل به زبان روزمره، وام‌دار اسلاف خويش است. اما در عين حال مولفه هاي مهمي از انديشه او، نظير فرض معنايي خاص براي حالات امور، نگرش انتقادي خاص نسبت به متافيزيك و دفاع از زبان روزمره، متفاوت با ديگران مي‌باشد.

Focusing on language and attempting to derive the hidden meanings is one of the most important aspects of analytic philosophy to solve or resolve philosophical problems. All of the three founders of analytic philosophy, i.e. Frege, Russell, and Moore, trace this road differently. Ludwig Wittgenstein as the follower of them has his own ideas. In this paper, we will firstly explore theories of those founders briefly and then show that Wittgenstein, in some respects, such as; pitcher theory, logical atomism, and respecting to ordinary language is in agreement with them. However, he, in other respects, has own specific ideas: the meaning of states of affairs, critic of metaphysics and insisting on the ordinary language in a different manner.