شاخص كارآمدي اسلام در بعد ساختاري نظام اسلامي

The Efficiency Index of Islam on the Structural Aspect of Islamic System

پژوهش حاضر اين پرسش اساسي را وجهه همت خود قرار مي دهد كه شاخص هاي كارآمدي اسلام در ساختارسازي و طراحي مدل نظام اسلامي كدام اند؟ در پاسخ، با تاكيد بر كارآمدي اسلام در سپهر نظر و عمل، اين انگاره را طرح مي كند كه پيروزي انقلاب اسلامي راه نوي فراروي بشر مادي قرار داد كه نويدبخش مسير جديدي فراسوي ملت ها بود. مباني رفتاري رهبري انقلاب نيز متمايز از انديشه هاي مدرن بود. ازاين رو، كارآمدي دين و نظام سياسي اسلام نيز يكي از مسايل مهم و بنياديني است كه توفيق در آن، موجب ارتقاي نظام اسلامي است. شاخص هاي كارآمدي نظام سياسي در ساحت ساختاري عبارتند از: ميزان ثبات سياسي، ميزان بهره مندي از راهكارهاي مشروع در ديپلماسي و سياستگذاري، چالش با ساختار نظام بين الملل و طرح ساختاري نوين، ميزان اهتمام به شورا، مشاركت و همكاري، ميزان توجه به نظارت و كنترل همگاني، وجود قواعد و مقررات مناسب، سازواري و ابتنا ساختار بر نظام ارزشي اسلامي، توليد دانش علوم انساني، رويكرد تكليف مدارانه و مسيولانه به قدرت، ميزان نهادينگي توجه به ديدگاه كارشناسان در ساختار، نهادمندي مديريت و رهبري بر مدار مصلحت.

This research is concerned with the question as to which the efficiency index of Islam in providing the model of Islamic system is. In response to this question, this paper emphasizes on the efficiency of Islam in theory and practice, and holds that the victory of the Islamic Revolution opened up new vistas for material man, which introduces the nations to a new way. Also, the standards of behavior prescribed by the leader of the Revolution are different from modern thoughts. Therefore, the efficiency of religion and political system in Islam is one of the main issues which, in case of its success, results in the promotion of Islamic system. The efficiency indexes of political system in the structural area are: the level of political stability, the level of adopting legal procedures in diplomacy and policy-making, challenging the structure of international system and devising a new structure, the rate of attention given to the councils, participation and cooperation, the rate of attention to supervision and public control, the existence of formal rules and regulations, the dependence of structure on Islamic axiological system, the promotion of knowledge of the human sciences, duty-based approach to authority, the rate of internalization of attention given to experts’ views on structure, Institutionalization of management and leadership by concentrating on expediency.