جهاني‌شدن و مسيله فرسايش حاكميت در عصر پساوستفاليا

مقاله پيش‌رو رابطه ميان جهاني‌شدن و حاكميت را مد نظر قرار داده و اين پرسش اصلي را مطرح مي‌سازد كه فرايند جهاني‌شدن در عصر پساوستفاليا چه تاثيري بر حاكميت دولت‌ها گذاشته است؟ در پاسخ به سوال مذكور، فرضيه مقاله از اين قرار است كه جهاني‌شدن منجر به فرسايش و زوال حاكميت‌هاي ملي نگرديده و دولت‌هاي مستقلِ حاكم در يك آينده قابل پيش‌بيني همچنان مهم‌ترين كنشگران نظام جهاني باقي خواهند ماند، اما جهاني‌شدن حاكميت‌ها را دستخوش تغييرات شگرفي ساخته و از ميزان استقلال و ظرفيت خوداداره‌گري آنها به نفع حاكميت‌هاي فراملي كاسته است. با اين حساب دولت‌ها به‌رغم حفظ حاكميت‌هاي ملي و تداوم ايفاي نقش محوري خود ناگزيرند اقتضايات گذار از محيط بين‌الملل به محيط جهاني، و از نظم وستفاليايي به پساوستفاليايي را بپذيرند و با طيف متنوعي از كنشگران ذي‌نفوذ در چهارچوب ترتيبات اداره‌گري جهاني براي تدبير مسايل دنياي امروز همكاري كنند؛ درنتيجه، به نظر مي‌رسد كه در عصر پساوستفاليا با توجه به حضور موازي حاكميت‌هاي ملي و فراملي بيشتر مي‌توان از مديريت جهاني سخن گفت تا حكومت جهاني.

Globalization and Erosion of Sovereignty in Post-Westphalian Age Mohammad Hassan Khani Associate Professor, Imam Sadegh Univeristy mh_khani@yahoo.com Ruholamin Saeidi PhD Candidate, International Relations, University of Tehran. The article focuses on the relationship between globalization and sovereignty and raises the question: What is the impact of globalization on the sovereignty of states in the post-Westphalian Age? It hypothesizes that globalization has not resulted in erosion and decline of national sovereignties and that independent sovereign states will continue to remain the most important actors of the world system in a foreseeable future. However, globalization has transformed the sovereign states and has reduced their independence and self-governance capacity to the benefit of trans-national sovereign states. It seems that in the post-Westphalian age, considering the parallel presence of national and transnational sovereignties, one can talk more of world management than world government.