بررسي تاثير نمايشنامه و عناصر آن در شعر معاصر فارسي (در حوزه شكل، ساختار، زبان و صورخيال) با تكيه بر موفق ترين اشعار

يكي از نوآوري هاي ادبي در دوره مشروطه به نگارش درآمدن «نمايشنامه» است. بعد از نمايشنامه هاي منثور، نمايشنامه هاي منظوم نيز با اقتباس از آثار كلاسيك فارسي (از جمله آثار نظامي و شاهنامه فردوسي)، به نگارش آمدند. نمايشنامه هاي منظوم كه به حوزه شعر- به جهت داشتن وزن- نزديك تر بودند، خود به سه نوع تقسيم مي شوند: 1) نمايشنامه هاي منظومي كه در صحنه به اجرا درآمده اند(مانند نمايشنامه هاي تقي رفعت) 2) نمايشنامه هايي كه با موسيقي همراه بودند «اُپرا»(برخي از آثار ميرزاده عشقي) 3) نمايشنامه هاي منظومي كه عنصر شعري و جنبه توصيفي در آنها بسامد بالايي دارد و قابل اجرا در صحنه نيستند. نوع سوم كه به آنها «نمايشنامه هاي خواندني»(Close drama) يا «شعر نمايشي»(Dramatic poets) اطلاق مي شود، يكي از مهم ترين دستاوردهاي شعر معاصر فارسي است كه از تلفيق شعر و نمايش به وجود آمده اند. «سه تابلو مريم» از عشقي، «افسانه» نيما و «دو مرغ بهشتي و هذيان دل» از شهريار و همچنين برخي اشعار منوچهر شيباني و شاملو و اخوان ثالث در رديف اشعار نمايشي قرار دارند. در اين پژوهش، با نگاهي به پيدايش انواع نمايشنامه ها به بررسي تاثيرات نمايشنامه در شعر معاصر ـ در حوزه ساختار و شكل و زبان و صور خيال ـ پرداخته شده و ويژگي هاي «شعر نمايشي» كه از دستاوردهاي اين تاثيرات است، با ذكر نمونه هاي موفق، بررسي شده است.