نقش ايران در گسترش روابط جمهوري آذربايجان و اسراييل

اسراييل و جمهوري آذربايجان كشورهايي فاصله جغرافيايي زيادي از يكديگر دارند و داراي تفاوت‌هاي بسيار از نظر ديني، زباني، فرهنگي هستند، اما با يكديگر روابط بسيار نزديك و گسترده‌اي در زمينه‌هاي مختلف به‌ويژه امنيتي ـ سياسي دارند. براي فهم چرايي رابطه نزديك و گسترده اين دو كشور، در كنار توجه به منافع مشتركي كه اين دو كشور از رابطه با يكديگر بهره‌مند مي‌شوند؛ بايد به عاملي خارجي، مانند احساس تهديد اين دو كشور از جمهوري اسلامي ايران دارند، توجه كرد. درواقع اسراييل و جمهوري آذربايجان، ايران را تهديدي براي امنيت خود مي‌دانند. ادراك اين تهديد مشترك، آنها را به ايجاد روابط گسترده نظامي ـ امنيتي و سياسي ـ اقتصادي با يكديگر پيش رانده است. پرسش اصلي اين نوشتار درباره چرايي گسترش روابط ميان اين دو كشور است كه فاصله جغرافيايي و تفاوت‌هاي فرهنگي، ديني و زباني در ميان آنها بسيار برجسته است. نويسندگان براي پاسخ به اين پرسش از نظريه واقع‌گرايي تدافعي بهره مي‌جويند و بر اين باورند كه جمهوري آذربايجان و اسراييل بر اساس درك خود از اشتراك منافع و احساس تهديد مشترك از سوي جمهوري اسلامي ايران، براي ايجاد موازنه در برابر آن، روابط خود را گسترش داده‌اند.