ارتباط بين جهت گيري مذهبي و عملكرد خود مراقبتي در بيماران ديابت نوع 2

The relationship between religious orientation and Self-care practice in patients with type 2 diabetes

زمينه و هدف: ديابت، يك بيماري شايع و يكي از بزرگترين مشكلات بهداشتي كشورهاست. خودمراقبتي، يك رفتار ارتقا دهنده سلامتي شناخته شده است. بر اساس مطالعات، اعتقادات معنوي، رفتارهاي بهداشتي را تحت تاثير قرار مي‌دهند. مطالعه حاضر با هدف تعيين رابطه بين جهت گيري مذهبي و خودمراقبتي در بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 مراجعه كننده به كلينيك ديابت شهرستان بجنورد انجام شده است. مواد و روش كار: اين مطالعه توصيفي- تحليلي، بر روي 196 بيمار مبتلا به ديابت نوع 2 مراجعه كننده به كلينيك ديابت شهرستان بجنورد با روش نمونه گيري در دسترس صورت گرفت. ابزار جمع آوري داده ها شامل پرسشنامه اطلاعات دموگرافيك، پرسشنامه هاي استاندارد خودمراقبتي توبرت و جهت گيري مذهبي آلپورت بود. داده ها در نرم افزار SPSS 18 وارد شده و با استفاده از آزمون هاي آناليز واريانس، تي مستقل و ضريب همبستگي آناليز شدند. يافته ها: ميانگين نمره خودمراقبتي افراد 43/14±7/26، جهت گيري مذهبي دروني 09/6±34/22 و جهت گيري بيروني 64/10±97/33 محاسبه شد. خودمراقبتي با جهت گيري مذهبي بيروني رابطه معناداري داشت (001/0P=) اما با جهت گيري مذهبي دروني رابطه اي نداشت (187/0P=). سن و تحصيلات با خودمراقبتي و جهت گيري مذهبي بيروني ارتباط معناداري داشتند (05/0P < ). نتيجه گيري: مطابق نتايج اين تحقيق، انجام مراسم عبادي و ديني حتي اگر براي مقاصد ظاهري نيز باشد منجر به افزايش خودمراقبتي در بيماران ديابتي خواهد شد. بنا بر اين توصيه مي‌شود در كنار برنامه‌هاي رايج مراكز بهداشتي، برنامه هاي فرهنگي- مذهبي نيز جهت ارتقا وضعيت خودمراقبتي در افراد مبتلا به ديابت نوع 2 در نظر گرفته شود

Background & Objectives: Diabetes is a common disease and one of the biggest health problems in countries. Self-care is known as a health-promoting behavior. According to the studies, spiritual beliefs affect health behaviors. This study aimed to determine the relationship between religious orientation and self-care in patients with type 2 diabetes having referred to diabetes clinic in Bojnurd city. Material & Methods: This descriptive-analytic study was conducted on 196 patients with type 2 diabetes who had referred to the Diabetes Clinic in Bojnurd city through available sampling method. Data collection tools included the demographic data, and two standard questionnaires; Toobert’s self-care and Alport’s religious orientation. Data were entered into SPSS 18 software and were analyzed using ANOVA, t-test and correlation coefficient. Results: The results of this study showed that the mean score of self-care was 26/7±14/43, and that of internal and external religious orientation were respectively 22/34±6/09 and 33/97±10/64. Self-care had a significant relationship with external religious orientation, but was not related to the internal religious orientation. Age and education had a significant relationship with self-care and external religious orientation. Conclusion: According to the results of this study, holding religious events, even for pretension purposes will lead to the increase in self-care in diabetic patients. Therefore, in addition to the current, it is recommended to include religious-cultural programs as well as common programs of the health centers to improve self-care conditions in people with type 2 diabetes.