بررسي قصه گويي قرآن به عنوان روشي فعال درآموزش اخلاق

Story-telling as an active method in teaching morality

اين پژوهش با هدف شناخت و تبيين ويژگي‌هاي قصه پردازي قرآن به عنوان يك روش آموزشي فعال انجام شده است. پژوهش حاضر از نوع كيفي با رويكرد توصيفي – تحليلي است كه با روش كتابخانه‌اي انجام شده است. نتايج اين بررسي نشان داد كه شيوه قصه پردازي قرآن با بهره‌گيري از ويژگي‌هايي چون تنوع در آغاز قصه‌ها، شيوه‌هاي متنوع گفت‌وگو، ايجاز، پرسش و پاسخ، تاكيد بر شيوه‌ي روايت غيرخطي، سفيدخواني و حذف برخي پرده‌هاي قصه براي مخاطب و در نهايت تشويق به تفكر و استدلال، يك شيوه‌ي آموزشي فعال است با محوريت تربيت دروني، تعامل دوسويه، يادگيري بر پايه فعاليت مخاطب و نقش تسهيل كننده‌ي مربي.

The main aim of this research is recognition and elucidation of the characteristics of Quranic stories as an active method for teaching morality . The methodology used in the study is qualitative with descriptive-analytic approach administered through documentary analysis. The findings revealed that Quranic stories enjoy the following features: variety in initiation of the stories, variety in the dialogues, brevity, question and answers, non-linear narrations, intertextuality, and deletion of some parts of the story and finally encouragement in thinking and reasoning. These methods are actively centered around internal education, mutual interaction, activity-based learning and the facilitative role of the teacher