تحول تاريخي ساختهاي صفات تفضيلي و عالي در ايراني باستان و ايراني ميانه غربي و فارسي نو

Historical Development of Comparative and Superlative Adjectives in Old Iranian and West Middle Iranian Languages and New Persian Authors

صفات تفضيلي و عالي با اضافه شدن برخي پسوندها به صفت مطلق ساخته مي‌شوند. در اين مقاله سير تحول پسوندهاي تفضيلي و عالي از ايراني باستان تا فارسي نو توضيح داده شده است. در ابتدا توضيحي در مورد پيشينه هندواروپايي اين پسوندها آورده شده است. در بخش بعدي با توجه به شباهتهاي زياد بين دو زبان اوستا و سنسكريت، بررسي اين پسوندها در اوستا و سنسكريت با هم در يك فصل آورده شده است. اساس كار در اين بخش بر مبناي كار واكرناگل بوده است؛ واكرناگل در كتاب خود اين پسوندها را در سنسكريت بررسي نموده است. پرداختن به كاركردهاي اين صفات بدان گونه كه واكرناگل بدان پرداخته است در زبان‌هاي ايراني باستان و نيز مقايسه كاركردهاي اين پسوندها بين ايراني‌ باستان و سنسكريت تاكنون صورت نگرفته است. در اين بخش با توجه به كار واكرناگل كاركرد اين پسوندها در زبانهاي ايراني باستان بررسي و با سنسكريت مقايسه شده است. در بخش‌هاي بعدي بررسي اين پسوندها به ترتيب در فارسي باستان، ايراني ميانه غربي و فارسي نو صورت گرفته است.

Adjective in its natural or "positive" state may be made comparative or superlative by the addition of suffixes. In this article the development of these suffixes from Indo-European to New Persian is discussed in five sections. The first section explains these suffixes in Indo-European. In the second section due to many similarities between the two languages of Avetan and Sanskrit, these suffixes have been presented together. This section is based upon the work of Wackernagel who has analyzed these suffixes in Sanskrit; however studying the function of these suffixes in the ancient Iranian languages and comparing them to Sanskrit following Wackernagelʹs method is novel to this article. The third section addresses the function of these suffixes in Old Persian.