معرفي اجمالي آثاردوره ايلخاني در ناحيه رويدشت اصفهان

در متون تاريخي، همواره از رويدشت به عنوان آخرين ناحيه مسكوني در حاشيه زاينده رود ياد شده است و در مآخذ سده هاي نخستين دوره اسلامي، آن را يكي از رستاق هاي اصفهان شمرده اند كه در قرون سوم و چهارم هجري از رونق خاصي برخوردار بوده است و پس از آن در ضمن توضيح در خصوص تقسيم زاينده رود و يا مصب اين رودخانه، گاه از ين بلوك هم ذكري به ميان آمده است. از اواخر قرن هفتم و اوايل قرن هشتم هجري، مورخين با شرح و بسط بيشتري از عمران آباداني منطقه روايت مي كنند. وجود اين اسناد و نيز چندين اثر از مقطع زماني مزبور در منطقه نتوانسته است كنجكاوي محققين ايراني و خارجي را كه تا حدود كوهپايه وحتي نائين را مورد بررسي ومطالعه قرار داده اند، بر انگيزد تا با شناسايي و تلاش در جهت ثبت آنها، ضمن شناساندن، به حفظ اين آثار ارزشمند كه شناسنامه تاريخي اين حوضه به حساب مي آيند، كمك كنند. از اين رو نگارنده، محدوده بين اژيه تا ورزنه را به منظور شناسايي و ثبت آثار دوره ايلخاني برگزيد، كه در جريان مطالعه ميداني آن ناحيه، موفق به شناسايي يازده اثر تاريخي شد كه از آن ميان تنها شش بنا را مي توان به دوره ايلخاني تا اوايل تيموري نسبت داد. در اينجا براي نخستين بار شرح مختصري از هر يك از آثار مزبور را، به همراه پلان هر بنا - كه تمامي توسط نگارنده تهيه شده است- ارايه خواهم نمود. هدف نگارنده از استناد به منابع تاريخي كهن و يا جديد، نقد آنها نيست، بلكه بر پايه يافته هاي ميداني، قصد آن دارم تا با تكيه بر آنها اين آثار را كه به مثابه اوراقي پراكنده از تاريخ نانوشته و يا از ياد رفته آن به شمار مي آيند، بازخواني نمايم