نگاهي به جايگاه نحوي «بايد» و «شايد»

On the Syntactic Analysis of Persian Modals: Šâyad ‘Perhaps’ and Bâyad ‘Must’

از ميان وجه نماهاي زبان فارسي، تعيين مقوله دستوري «بايد» و «شايد» همواره موضوع بحث-انگيزي بوده است. برخي تحليل ها «بايد» و «شايد» را افعال كمكي وجهي و برخي ديگر اين دو وجه نما را قيد وجهي در نظر گرفته اند. مقاله حاضر مي كوشد تا با رويكردي شاخص بنياد به قيدها، جايگاه نحوي وجه نماهاي يادشده را تبيين كند و تحليلي متفاوت از تحليل هاي صورت گرفته پيرامون «بايد» و «شايد» ارايه دهد. در روند اين بررسي، استدلال مي شود كه «شايد» قيد وجهي و «بايد» فعل كمكي وجهي است. بر اين اساس، با در نظر گرفتن فرافكن وجه معرفتي و فرافكن وجه ريشه اي فرض مي‌شود شاخص فرافكن وجه معرفتي جايگاه تظاهر «شايد»، و هسته فرافكن وجه معرفتي و هسته فرافكن وجه ريشه اي به ترتيب جايگاه تظاهر «بايد» معرفتي و «بايد» ريشه اي است.

The present paper sets out to investigate the syntactic category of Persian modals, ?âyad ‘perhaps’ and bâyad ‘must’. The syntactic category of the two modal elements has been viewed differently by different scholars. A number of scholars argue that both ?âyad and bâyad are modal auxiliaries, while others claim that they both are modal adverbs. We propose that ?âyad is a modal adverb and bâyad is a modal auxiliary. This distinction is shown to follow the adverbial treatment along the lines of Cinque (1999, 2004). Under his approach, we propose that ?âyad is located in the specifier position of ModPepistemic and bâyad is located in the head position of ModProot.