شيوع فرسودگي شغلي در دستياران پزشكي دانشگاه علوم پزشكي كاشان و اصفهان

Prevalence of Burnout in the Residents of Kashan and Isfahan Universities of Medical Sciences in 2012

مقدمه: فرسودگي يك واكنش آسيب زا در پاسخ به استرس كاري طولاني مدت مي باشد و باعث بروز انواع بيماري هاي جسمي، رواني و عدم ارتباط مطلوب با گيرنده خدمت مي شود. دوره دستياري پزشكي دوره اي است كه سطح بالايي از انرژي جسمي و رواني را طلب مي كند و باتوجه به روابط پراسترس بيمار – پزشك يكي از تنش زاترين مشاغل مي باشد. بنابراين مطالعه حاضر با هدف ارزيابي ميزان فرسودگي شغلي در دستياران پزشكي انجام شد. روش ها: اين مطالعه مقطعي تحليلي بر روي 160 دستيار پزشكي دانشگاه علوم پزشكي كاشان و اصفهان به روش نمونه گيري طبقه-اي تصادفي و با استفاده از پرسشنامه فرسودگي شغلي مازلاخ و اطلاعات جمعيت‌شناختي، انجام شد. پرسشنامه فرسودگي شغلي مازلاخ داراي سه زير مقياس خستگي عاطفي مسخ شخصيت وكفايت شخصي بود. داده ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون هاي آماري مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: 9/96درصد دستياران داراي درجاتي از فرسودگي شغلي بودند. 5/42 درصد فرسودگي خفيف، 1/53 درصد فرسودگي متوسط و 3/1 درصد فرسودگي شديد بودند. 9/ 98 درصد دستياران زن و 5/94 درصد دستياران مرد داراي فرسودگي شغلي بودند. ميانگين نمره فرسودگي شغلي افراد مجرد نسبت به افراد متاهل و دستياران سال اول نسبت به دستياران سال هاي بالاتر به طور معناداري بيشتر بود (04/0p = و 44/0p =). فراواني مسخ شخصيت دستياران رشته داخلي و زير مجموعه آن ازدستياران رشته جراحي بطور معناداري بيشتر بود (04/0p=). فراواني خستگي عاطفي در دستياران سال اول نسبت به دستياران سال هاي بالاتر (03/0(p= و دستياران مجرد نسبت به دستياران متاهل بالاتر بود (05/0p < ). بين جنس، سن، رشته تحصيلي و محل تحصيل با فرسودگي شغلي ارتباط معناداري يافت نشد. نتيجه گيري: اكثريت دستياران پزشكي داراي فرسودگي شغلي بودند لذا انجام مطالعات بيشتر براي يافتن راه حلي براي كاهش فرسودگي شغلي دستياران ضروري مي باشد. با توجه به اهميت حرفه پزشكي و نقش آن در سلامت افراد جامعه، لازم است دستياران پزشكي به صورت دوره اي از نظر فرسودگي شغلي مورد ارزيابي قرار گيرند و مراكز مشاوره تخصصي برايشان فراهم گردد.

Introduction: Burnout is disruction reaction in response to long-term work-related stress and can cause somatic, psychological disorders and poor relationship with patient. Medical residency is a period which needs high psychosocial energy and by considering the high stress between patient and physician, residency is high stress job. The present study evaluates burnout prevalence in medical residents. Methods: In this analytical cross sectional study, 160 medical residents were studied in Kashan and Isfahan Medical Universities by randomized stratified sampling. The instruments were Maslach burnout Inventory and demographic questionnaire. Maslach burnout Inventory has three sub scales include Emotional exhaustion, depersonalization and personal accomplishment. Data were analyzed with SPSS v.16 soft ware. Results: Prevalence of burnout was 96.9 percent. 42.5 percent of residents had mild burnout, 53.1 percent had moderate and 1.3percent had severe burnout. Prevalence of burnout in female was 98.9 percent and in male 94.5 percent. The mean score of burnout was higher in single residents than married residents and in first grade residents to higher grade residents (p=0.04, p=0.044). Frequency of depersonalization score in internal residents was higher than the surgical residents (p=0.04). Emotional exhaustion was higher in single and first year residents than to married and higher grade residents. (p=0.03, p < 0.05). There was not Significant difference between sex, age, educational field and local of education with burnout (p > 0.05). Conclusion: The Majority of medical residents had burnout. further studies for decreasing burnout is necessary to health promotion of residents. Periodic evaluation of residents burnout is necessary and professional counseling should be prepared for them. Keywords: Burnout, Professional, Prevalence, University, Residency, Medical