بررسي تأثير قصه‌گويي بر خودكارامدي تحصيلي كودكان 12-7 سال مبتلا به تالاسمي

Effects of Storytelling on Educational Self-efficacy in Children with Thalassemia, Aged 7-12 Years Old

مقدمه: بیماری­های مزمن در كودكان باعث عدم تكامل حس عزت نفس و سازندگی می‌گردد. در شرایطی كه پیچیدگی و سختی رفتار افزایش می‌یابد خودكارامدی تقلیل خواهد یافت.قصه‌گویی یك روش یادگیری مشاهده‌ای می‌باشد؛ كه بر ارتقای خودكارآمدی تأثیرگذار است. هدف: تعیین تأثیر قصه‌گویی بر خودكارآمدی تحصیلی كودكان 12- 7 سال مبتلا به تالاسمی مشهد. روش: در این كارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی‌شده، 60 كودك 12-7 ساله مبتلا به تالاسمی كلینیك فوق‌تخصصی كودكان سرور مشهد در سال 1393 در دو گروه «قصه‌گویی» و «مراقبت معمول» تخصیص یافتند. در گروه قصه‌گویی، 8 جلسه 60 دقیقه‌ای قصه‌گویی گروهی اجرا شد و در گروه مراقبت معمول مداخله‌ای صورت نگرفت. واحدهای پژوهش ابزار استاندار خودكارآمدی كودك و نوجوان موریس (2002) ((SEQ-C را در سه مرحله قبل از قصه‌گویی، بلافاصله پس از اتمام جلسات و یك ماه پس از جلسات تكمیل نمودند. تحلیل داده‌ها توسط آزمون‌های تی‌مستقل، آنالیز واریانس با اندازه‌های تكراری با استفاده از نرم‌افزار SPSS ویرایش 14 انجام شد. یافته‌ها: در گروه قصه‌گویی 0/60 درصد دختر و با میانگین سنی 9/1±4/9 سال و در گروه مراقبت معمول هر دو جنس 0/50 درصد با میانگین سنی 8/1±5/9 سال مورد مطالعه قرار گرفتند. بر اساس آزمون آنالیز واریانس با اندازه‌های تكراری میزان خودكارآمدی و خودكارآمدی تحصیلی بین دو گروه طی سه مرحله ارزیابی تفاوت معنی‌داری داشته است (001/0> P). نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش حاضر بر اثربخشی فن قصه‌گویی به صورت گروهی بر خودكارآمدی عمومی و تحصیلی كودكان تأكید دارد. این پژوهش می‌تواند قصه‌گویی را به عنوان شیوه‌ای جذاب برای كودكان به بیمارستان‌های دوست‌دار كودك معرفی نماید.

Background: Chronic diseases in children lead to failure in the development of self-esteem and productivity. Self-efficacy decreases as one’s behaviors become more complex and difficult to deal with. Storytelling is an observational learning method, which is effective in improving self-efficacy. Aim: to determine the effects of storytelling on self-efficacy in children with thalassemia (aged 7-12 years) in Mashhad, Iran. Methods: In this randomized clinical trial, 60 children with thalassemia, referring to Sarvar Pediatric Hospital of Mashhad in 2014, were randomly divided into control (usual care) and intervention (storytelling) groups. In the intervention group, storytelling was performed during eight sessions (60 min each), whereas the control group received routine care. The samples completed the Self-Efficacy Questionnaire for Children by Morris (2002) before the intervention, immediately after the intervention and after one month. For data analysis, independent t-test and repeated measures ANOVA were performed, using SPSS version 14. Results: In the intervention group, 60.0% of subjects were female and the mean age was 9.4±1.9 years. In the control group, gender distribution was equal and the mean age of participants was 9.5±1.8 years. Based on the repeated measures ANOVA, self-efficacy and educational self-efficacy were significantly different between the two groups during three stages of evaluation (P>001). Conclusion: The obtained results highlighted the effectiveness of storytelling in general and educational self-efficacy of children with thalassemia. This study introduced storytelling as an interesting technique for attracting children to baby-friendly hospitals.