مدل ساختاري عوامل ارگونوميك موثر بر اجراي سيستم مديريت كيفيت

رعايـت نكردن مسايل ارگونوميك در محـيط كار موجب كاهش كارايي و كيفيت مي گردد و در نتيجه هزينه هـاي بسيار زيادي را هم براي كـارفرما و هم براي كاركنان به دنبال خواهد داشت. تحقيقات بسياري در زمينه نقش ارگونومي در كاهش ناراحتي‌هاي عضلاني- اسكلتي، افزايش بهره وري، بهبود كيفيت، زندگي كاري، ايمني و كارايي كلي سازمان انجام يافته است و متخصصان ارگونومي نيز با بهينه كردن تناسب بين انسان – ماشين و محيط، كارايي سيستم‌ها را بهبود بخشيده‌اند. ليكن امروزه توجه به ارگونومي از حد يك ابزار فراتر رفته و به يك استراتژي براي بهبود بهره وري سيستم و بهبود راندمان و عملكرد انسان تبديل شده است. در اين تحقيق، سعي شـده اسـت با توجه به الزامات سيستم مديريت كيفيت به ارايه يك مدل ساختاري در زمينه تاثيرگذاري جنبه هاي مختـلف ارگـونومي شـامل: فيزيولوژي كار، بيومكانيك شغلي، روان شناسي مهندسي و آنتروپومتري بر نظام كيفيت و بهره وري پرداخته شود. نتايج حاصل از اين تحقيق نشان مي دهد كه از بين عوامل ارگونوميك محيط كار، عامل بيومكانيك شغلي بيشترين تاثير را بر اجراي سيستم مديريت كيفيت جامع دارد.