آمايش آموزش عالي و سياست‌هاي توسعه علم و فناوري كشور: تحليل گسست بر اساس تجربه‌نگاري

اين پژوهش با هدف مطالعه رابطه آمايش آموزش عالي و سياست‌هاي توسعه علم و فناوري كشور انجام شد. از آنجا كه طرح و اجراي مطالعات آمايش بايد با اتّكا به نقشه كلان توسعه علم و فناوري كشور صورت بگيرد و دستاوردهاي آمايش بايد پشتيبان سياست‌هاي توسعه علم و فناوري كشور باشد، اين تحقيق با مراجعه به يك مدل سياست‌گذاري (تصميم‌گيري) و با كمك روش تجربه‌نگاري، طرح و اجراي برنامه آمايش آموزش عالي كشور در سال‌هاي 1389 و 1390 را با رويكردي انتقادي، بازنگري كرده است تا حلقه‌هاي مفقوده يا نقاط گسست نظري و عملي آمايش و سياست‌هاي توسعه علم و فناوري كشور را شناسايي و معرفي كند. در اين راستا، گسست‌ها به دو دسته نظري و عملي تقسيم شده‌اند: در طبقه گسست‌هاي نظري، خلا ‌هاي فلسفي، روش‌شناختي، و مفهوم‌پردازانه آمايش مورد توجه قرار گرفت و در طبقه عملي، گسست‌ها در دو سطح كلان و خرد، شناسايي و معرفي شدند. در سطح كلان، روشن شد كه تاثيرپذيري برنامه‌هاي توسعه علم و فناوري از جريان‌هاي كنترل‌كننده نظام بوروكراتيك مركزي، بر محورهاي پيوند آمايش با سياست‌هاي توسعه اثر مي‌گذارد. در سطح خرد نيز مولفه‌هايي چون سرمايه انساني خبره درگير در آمايش؛ اعتبار و مرجعيت اسناد حامل سياست‌هاي علم و فناوري و قابليت استخراج دلالت‌هاي مربوطه؛ عزم قراردادن بنيان توسعه آموزش عالي بر مطالعات آمايش و اخذ تصميمات قاطع در اين‌باره؛ و كيفيت تفويض اختيار به كميته‌هاي آمايش، از جمله عوامل موثر در گسست، معرفي شدند. مقاله با تلخيص آموزه‌هاي كليدي تجربه مشاركت در آمايش آموزش عالي كشور به پايان رسيده است.