بررسي تعين كننده هاي تعارض درون فردي به عنوان سلامت روانشناختي مديران و كاركنان موسسات وتبين نقش ميانجيگري آن در انتخاب سبك مديريت تعارض

افزايش وابستگي متقابل و تعاملات ميان موسسه هاو بخش هاي مختلف آن علاوه برايجاد فرصت ها، زمينه هاي زيادي براي ارتباطات نادرست، سوء تفاهم، برداشت هاي نادرست و كاهش بهره وري به وجود مي آورد. تنوع سبك هاي مديريت در رفع تعارض، به انواع رويكردها و راه حل هاي مختلف منجر مي شود و اين امر نيز زمينه بالقوه اي را هم براي افزايش و همين طور كاهش تعارض فراهم مي كند . هدف اصلي تحقيق حاضر شناسايي عوامل به وجود آورنده تعارض درون فردي به عنوان عامل اثرگذار بر سلامت روان شناختي مديران و كاركنان موسسه ها و ارتباط آن با سبك هاي مختلف مديريت تعارض است. ابزار به كار رفته براي گردآوري آطلاعات3 گروه پرسش نامه، شامل پرسشنامه سنجش عوامل دموگرافيك، تعارض درون فردي و بررسي سبك مديريت (CMSQ)، است. جامعه ي آماري، كاركنان و مديران موسسه ها، روش نمونه گيري، روش خوشه اي و تعداد نمونه 174 نفر بوده است و تحليل داده ها ازطريق آزمون هاي استنباطي يو- من ويتني، تست فريدمن و رگرسيون چند متغيره، انجام شده است. يافته هاي تحقيق نشان مي دهد كه سبك مديريت تعارض كاركنان و مديران موسسه ها در برخورد با تعارض، همان سبك اعتماد متقابل است. از عوامل تشكيل دهنده تعارض درون فردي، عامل ناهماهنگي بين انتظارهاي شغلي از فرد با اعتقادهاي فرد به عنوان مهم ترين عامل به وجود آورنده تعارض درون فردي درموسسه ها شناخته شد و همچنين ارتباط معني داري بين تعارض درون فردي با سبك اجبار مشاهده شد، يعني با به كارگيري سبك مديريت اجبار، ميزان تعارض درون فردي افراد، افزايش مي يابد.