رابطه اعتماد اجتماعي و فردگرايي افراطي در شهر مشهد

مقدمه: تحقيق حاضر با هدف بررسي ميزان فردگرايي افراطي و رابطه اعتماد اجتماعي با آن، انجام گرفته است. فردگرايي افراطي به عنوان يك آسيب اجتماعي، بر اولويت اهداف فردي و گرايش به خودمختاري تاكيد دارد؛ از طرفي، افزايش نفع طلبي هاي خودخواهانه، زمينه كاهش دلبستگي و تعهدات فرد نسبت به جامعه ملي را فراهم مي كند. در چنين شرايطي، افراد در تعارض نفع جمعي با نفع فردي، نفع خود را برمي گزينند، حتي اگر به ديگران آسيب برسانند. روش: اين تحقيق در سال1390، به روش پيمايشي و با ابزار پرسشنامه اجرا شده است. جامعه آماري تحقيق، افراد بالاي 20 سال شهر مشهد با جمعيتي معادل 1530827 نفر بوده و حجم نمونه با فرمول كوكران، 384 نفر برآورد گرديد كه با استفاده از شيوه نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي، انتخاب شدند. يافته ها: ميانگين فردگرايي افراطي در سطح متوسط (6/2) و ميانگين اعتماد اجتماعي در سطح پايين (2) قرار داشت. بين اعتماد اجتماعي و فردگرايي افراطي رابطه منفي وجود داشت. در تحليل رگرسيوني چندمتغيره، مجموع متغيرهاي مستقلي كه در مدل نهايي باقي ماندند، 53 درصد از تغييرات فردگرايي افراطي را تبيين كردند كه در اين ميان، تاثير متغيرهاي اعتماد مدني، تحصيلات، طبقه اجتماعي، اعتماد بين شخصي، اعتماد تعميم يافته و سن به ترتيب بيشتر بوده است. بحث: سطح اعتماد اجتماعي در همه ابعاد تعاملات اجتماعي، پايين بوده و افزايش اين بي اعتمادي، باعث افزايش فردگرايي افراطي در جامعه شده است.