مقايسه روش هاي درون يابي بر پايه فضاي فيزيوگرافي و گشتاورهاي خطي احتمال در تحليل فراواني منطقه اي سيلاب در استان مازندران

حداكثر دبي لحظه اي سالانه 38 ايستگاه هيدرومتري استان مازندران با حداقل و حداكثر طول آماري 13 و 56 سال و خصوصيات فيزيوگرافي و اقليمي حوضه هاي آبريز گردآوري شد. در ابتدا، با استفاده از روش درون يابي بر پايه فضاي فيزيوگرافي (PSBI) مناطق همگن در فضاي فيزيوگرافي و براساس رويكرد همسايگي هيدرولوژيكي تعيين گرديد. طراحي فضاي فيزيوگرافي با استفاده از شش متغير فيزيوگرافي موثر بر سيلاب و روش تجزيه مولفه هاي اصلي چند متغيره انجام شد. در تمام دوره هاي بازگشت 10، 20، 50 و 100 سال، مدل نمائي بعنوان بهترين مدل نيم تغييرنما انتخاب گرديد؛ و برآوردهاي منطقه اي با استفاده از تكنيك كريجينگ معمولي در فضاي فيزيوگرافي بدست آمد. سپس به منظور بررسي صحت نتايج، از روش گشتاورهاي خطي نيز براي تحليل فراواني منطقه اي سيلاب استفاده شد. در اين روش مناطق همگن براساس الگوريتم خوشه بندي سلسله مراتبي وارد تعيين گرديدند. همگني مناطق بدست آمده از خوشه بندي با استفاده از آزمون هاي همگني و ناهماهنگي بررسي شد. سپس با استفاده از آزمون نكويي برازشZDIST ، توزيع لجستيك تعميم يافته براي هر سه خوشه بعنوان بهترين توزيع منطقه اي انتخاب گرديد و برآوردهاي منطقه اي براساس پارامترهاي توزيع منتخب بدست آمد. در نهايت عملكرد دو روش با استفاده از روش ارزيابي جك نايف و چهار شاخص آماري BIAS، BIASr،RMSE وRMSEr بررسي گرديد. نتايج نشان داد روش PSBI براساس هر چهار شاخص در نظر گرفته شده، عملكرد بهتري نسبت به روش گشتاورهاي خطي ارائه مي دهد و با افزايش دوره بازگشت كيفيت برآوردهاي آن بهبود مي يابد، در حالي كه روش گشتاورهاي خطي براي دوره هاي بازگشت كوتاه عملكرد بهتري را ارائه مي دهد