بهسازي محيطي و ارتقاي كيفيت فضايي مناطق فرسوده شهري در چارچوب توسعه پايدار از طريق تداخل بر اونفيلدها در سيستم زيرساخت‌هاي سبز(نمونه موردي: منطقه 12 تهران)

Environmental Rehabilitation of Urban Distressed areas for improving the Quality of open and green spaces through integrating Brownfields into the green infrastructure systems in the framework of sust

فرسودگي بافت در نواحي مركزي شهرها از مهم‌ترين مسايل پيش‌روي تداوم حيات شهري است. مهاجرت و جايگزيني ساكنان، تغيير كاربري و ايجاد فعاليت‌هاي ناسازگار با سازمان فضايي كالبدي بافت قديم، به افت كيفيت زندگي و تغيير شكل اين بافت‌ها منجر مي‌شود. امروزه بافت‌هاي فرسوده با مشكلات ساختاري و اكولوژيكي گوناگون نظير آلودگي هوا، مشكلات ترافيكي، كمبود فضاهاي باز براي زندگي اجتماعي، فقدان فضاهاي سبز كافي براي ايجاد شرايط مطلوب و تعادل محيطي، خردشدن لكه‌هاي فضاهاي سبز و افزايش زمين‌هاي متروكه و باير مواجه‌اند. محققان راه‌حل آن را در تغيير نگرش برنامه‌ريزان براي بازسازي و بازگرداندن فضاهاي باير به شريان حيات شهري از طريق رويكرد سيستماتيك پيوسته در قالب ايجاد يا تقويت زيرساخت‌هاي سبز شهري مي‌دانند. در اين پژوهش با شناسايي و طبقه‌بندي اراضي باير، الگوي مناسب از شبكه فضاهاي سبز و باز در يك سيستم اكولوژيكي به هم پيوسته در منطقه مركزي تهران ارايه شد. كاربست مدل كشش (Gravity Model) و روش روي‌هم‌گذاري لايه‌هاي اطلاعاتي موجود و مقايسه ارزش اكولوژيك خيابان‌ها نشان مي‌دهد كه مدل كشش حلقه‌اي مناسب‌ترين گزينه براي انطباق با شرايط بافت فرسوده منطقه 12 در مركز تهران است.

The decays in urban fabric particularly in the inner city areas has seen amongst major challenges in the continuity of urban livelihood. Immigration, relocation of residents, land use changes and progressive non-adaptive activities have led to excessive degradations in the neighborhood form and spatial transformation, and eventually diminishing the quality of life in these areas. The distressed urban fabrics are therefore, facing serious problems such as air pollution, traffic congestion, lack of proper open space for residentsʹ social life, and deficiency in greenery and green spaces for environmental and ecological balance needs. Under circumstances, many researchers argued on the necessity of changes in approaches towards the derelict lands to be able to return them into the cities life and livability systems. This chapter present the results of an ecological systematic approach together with the application of Gravity Model in the district 12 Tehran city. Several scenarios were prepared and compared to make most use of decayed urban lands and distressed urban fabric for creating an integrated ecological green infrastructure network. The evidence from this study suggested the efficiency of cyclical Gravity Model for urban fabrics in the Tehran inner city areas.