بررسي تاثير سطوح مختلف آبياري جويچه اي و تراكم بوته بر كارايي مصرف آب در چغندرقند

به منظور بررسي تاثير روش هاي مختلف آبياري جويچه اي و تراكم بوته بر خصوصيات كمي و كيفي چغندرقند اين تحقيق در شهرستان الشتر در سال زراعي 1389 در قالب طرح بلوك كاملا تصادفي با چهار تكرار به صورت كرت هاي خرد شده( اسپيلت پلات) انجام شد. كرت هاي اصلي A شامل سه سطح شامل، a1 = آبياري كامل جويچه با فاصله رديف 50 سانتيمتر و يك رديف كاشت، a2 = آبياري يك در ميان جويچه ها با فاصله رديف 50 سانتيمتر و يك رديف كاشت و a3 = آبياري كامل جويچه با فاصله رديف 75 سانتيمتر و دو رديف كاشت مي باشد. كرت فرعي B شامل سه سطح تراكم بوته شامل، 100000 = b1، 80000= b2 و 66666 = b3 بوته در هكتار مي باشد. هر كرت آزمايشي شامل 4 رديف كشت به طول40 متر بوده است. نتايج تحقيق نشان مي دهد كه بين سطوح فاكتور اصلي و فرعي از نظر عملكرد ريشه، مقدار آب مصرفي، درصد قند خالص و ناخالص، كارايي مصرف آب بر اساس عملكرد ريشه و قند، و همچنين ناخالصي پتاسيم تفاوت معني داري وجود دارد و بالاترين كارايي مصرف آب بر اساس عملكرد قند مربوط به تيمار a3b1 با مقدار 496/1 كيلوگرم بر متر مكعب آب با عملكرد 24/11 تن قند خالص در هكتار مي باشد. بنابراين تيمار a3b1 نسبت به ساير تيمارها به عنوان تيمار برتر انتخاب شد.