ارزيابي پتانسيل ناپايداري دامنه اي به كمك مدل منطقه اي در بخش شمال غرب زاگرس با توجه به زمين لغزش هاي حوضه ي ليله

دامنه هاي زاگرس در بعضي از قلمرو اين رشته كوه ها مستعد انواع حركات توده اي است. در اين تحقيق حساسيت دامنه هاي بخش شمال غرب زاگرس از نظر نوع سطحي اين پديده با توجه به لغزش هاي حوضه ي ليله مورد ارزيابي قرارگرفته است. هدف از اين كار نه تنها پهنه بندي دامنه هاي حوضه ليله از نظر شدت و ضعف در وقوع لغزش بوده است بلكه دستيابي به مدلي نيز بوده است تا جهت پهنه بندي دامنه ها از نظر ناپايداري ها قابل تعميم به مناطق مجاور هم باشد. براي اين منظور دامنه هاي منطقه ي مورد نظر با استفاده از هشت متغير: ليتولوژي، شيب، مورفولوژي دامنه، جهت گيري دامنه، كاربري اراضي، فاصله از زهكش، فاصله از جاده و فاصله از سكونتگاه، با چهار روش: وزني؛ ارزش اطلاعاتي؛ تراكم سطح و AHP مورد پهنه بندي قرار گرفته است. متغير هاي هشت گانه ي فوق با توجه به ارتباط آماري بين پراكندگي فضايي 39 توده لغزشي در سطح حوضه با هر طبقه يا كلاس از متغير هاي تاثيرگذار در وقوع لغزش هاي سطحي انتخاب شده اند. انتخاب روش هاي فوق نيز به دليل استفاده ي گسترده ي آنها توسط پژوهشگران ايراني بوده است. نتايج تحقيق كه به صورت چهار نقشه پهنه بندي در چهار سطح: پهنه با خطر خيلي زياد، پهنه با خطر زياد، پهنه با خطر متوسط و پهنه با خطر كم ارائه گرديده است، نشان مي دهد كه روش آماري دو متغيره تراكم سطح بيشترين و روش وزني نيز كمترين همخواني با ويژگي هاي منطقه ي مورد مطالعه را دارد. مطابق نتيجه روش تراكم سطح حدود86/ 16 درصد از مساحت حوضه ليله در معرض خطر خيلي زياد، 21/ 49 درصد در معرض خطر زياد، 35/ 25 درصد در معرض خطر متوسط و 57 /8 درصد نيز در معرض خطر كم از نظر لغزش قرار دارد.