تاثير درمان شناختي رفتاري بر بهبود كيفيت خواب سالمندان

هدف پژوهش حاضر، بررسي اثربخشي درمان گروهي شناختي ـ رفتاري بر بهبود كيفيت خواب در سالمندان مي باشد. در اين پژوهش نيمه آزمايشي، از طرح پيش آزمون ـ پس آزمون با گروه گواه استفاده شد. از ميان همه سالمندان داراي مشكل خواب عضو كانون بازنشستگي شهر كرمانشاه در سال 1393، تعداد 30 نفر با استفاده از روش نمونه گيري هدفمند انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (15 نفر) و گروه گواه (15 نفر) جايگزين شدند. گروه آزمايش در 8 جلسه 90 دقيقه اي درمان شناختي رفتاري به صورت گروهي شركت كرد اما گروه گواه درماني دريافت نكرد. هر دو گروه، پيش و پس از جلسه هاي درماني به پرسشنامه كيفيت خواب پيتزبورگ (بايسي، 1989) پاسخ دادند. داده ها با استفاده از تحليل كواريانس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. تفاوت ميانگين نمرات مولفه هاي كيفيت خواب در گروه آزمايش، پس از اجراي مداخله، نشان داد كه درمان شناختي ـ رفتاري منجر به بهبود معنادار كيفيت خواب در پنچ مولفه آن شامل كيفيت ذهني خواب (001/0P<)، تاخير در خواب (001/0P<)، مدت خواب (001/0P<)، كفايت خواب (001/0P<) و اختلال خواب (001/0P<) شده است. نتايج مطالعه حاضر نشان داد كه درمان شناختي ـ رفتاري مي تواند منجر به ارتقاء كيفيت خواب در سالمندان شود. بنابراين، با توجه به يافته هاي اين پژوهش، آموزش اين مداخله به كادر درمان و پرستاران شاغل در حيطه سالمندي توصيه مي شود.