ملاحظات سازماني گذار به اقتصاد يادگيرنده در ايران

نوآوري در كشورهاي در حال توسعه كمتر از حد انتظار است و اغلب نوآوري هاي فناورانه به واسطه مشابه سازي و بهبود تدريجي فناوري وارداتي صورت مي گيرد، لذا اين كشورها نيازمند توجه به پارادايمي متفاوت براي توسعه - مانند اقتصاد يادگيرنده - هستند كه با تمركز بر يادگيري مولد و رويكرد عمل، استفاده و تعامل به نوآوري، بستر مورد نياز براي ايجاد و اشاعه تعاملات غير رسمي به منظور اكتساب دانش فني مورد نياز را فراهم آورد. در اين مقاله، عوامل موثر بر گذار به اقتصاد يادگيرنده در ايران مورد بررسي قرار گرفته است. مدل علم، فناوري و نوآوري بر رويكردهاي قياسي و تكنيك هاي كمي تكيه دارد و از تحقيق و توسعه، پتنت، فناوري اطلاعات و ارتباطات و تحصيل رسمي نيروي كار به عنوان شاخص هاي اصلي استفاده مي كند. حالت عمل، استفاده و تعامل تاحدي متنوع تر است، اگرچه رويكردهاي استقرايي و كيفي غالب هستند. بنابراين رويكرد پژوهش، استقرايي و و نحوه انجام آن، كيفي بوده و بر اساس تئوري داده بنياد، مضامين يازده گانه و ابعاد قابل توجه در اين رابطه استخراج شده اند. با توجه به نقش و اهميت سازمان در رابطه با مضامين و ابعاد مشخص شده، ملاحظات سازماني گذار به اقتصاد يادگيرنده در ايران شامل سازمان يادگيرنده، نايادگيري سازماني، يادگيري سياستي و ظرفيت سازماني و ظرفيت جذب و قابليت سازماني مورد بررسي و كنكاش قرار گرفته اند.