احيا طبيعي برخي خصوصيات ميكرومورفولوژيكي خاك مسيرهاي چوبكشي در يك دوره 20 ساله (مطالعه موردي: جنگل هاي شفارود اسالم)

استفاده از ماشين هاي مدرن بهره برداري در جنگل داري، نيروي زيادي را به خاك منتقل مي كند. نتيجه وارد شدن چنين نيروهايي، تغيير و آسيب به ساختمان خاك است كه اغلب مي تواند اثرات مخرب طولاني مدتي بر خصوصيات ميكرومورفولوژيكي از جمله اندازه و نوع حفرات خاك داشته باشد. لذا اين تحقيق به منظور بررسي ميزان بازيابي خصوصيات ميكرومورفولوژيكي خاك تراكم يافته در طي دوره 20 ساله در منطقه جنگلي اسالم در شمال ايران انجام گرفت. تيمارها شامل سه دوره زماني (1، 10 و 20 سال)، دو طبقه شيب (بيشتر از 20 درصد و كمتر از 20 درصد) و دو سطح ترافيك (زياد و كم) بود. همچنين پلات هايي به ابعاد 5×12 مترمربع در مسيرهاي چوبكشي و شاهد تعيين و در هر پلات با استفاده از قوطي كوبينا نمونه دست نخورده تهيه شد و سپس از اين نمونه ها، مقاطع نازك تهيه گرديد. مقاطع نازك مورد مطالعات ميكروسكوپي توسط ميكروسكوپ پلاريزان قرار گرفتند و پس از مطالعه و عكس برداري، درصد تخلخل كل، مساحت و قطر معادل حفرات با استفاده از نرم افزارImage Tool محاسبه شد. نتايج نشان داد كه پس ازگذشت 20 سال از زمان چوبكشي، هنوز خصوصيات ميكرومورفولوژيكي خاك هاي تراكم يافته در مسيرهاي چوبكشي كاملا بازيابي نشده و داراي تفاوت معني دار با منطقه شاهد بودند و براي ترميم و احيا طبيعي خاك ها در اين مناطق به مدت زمان بيشتري نياز بود. شيب و شدت ترافيك در ميزان بازيابي اين خصوصيات نيز تاثير بسزايي داشتند، به طوري كه شديدترين آسيب به خاك مسيرهاي چوبكشي در شيب هاي بيشتر از 20 درصد و ترافيك زياد مشاهده گرديد.