مقايسه اثربخشي درمان شناختي مبتني بر حضور ذهن با درمان فعال سازي رفتاري در كاهش علايم، بهبود كيفيت زندگي و كاهش افكار خودكشي افراد مبتلا به افسردگي

هدف: اين پژوهش با هدف مقايسه اثربخشي درمان شناختي مبتني بر حضور ذهن با درمان فعال سازي رفتاري در كاهش علايم، بهبود كيفيت زندگي و كاهش افكار خودكشي افراد افسرده صورت گرفت. روش: پژوهش حاضر با طرح تحليل واريانس مختلط بين - درون گروهي اجرا شد. جامعه آماري، دانشجويان دانشگاه آزاد اسلامي واحد ملاير بود. از بين 364 نفر، 45 دانشجويي كه در آزمون افسردگي بك نمره بالاتر از 20 داشتند انتخاب و در نهايت بر اساس مصاحبه باليني ساختاريافته (SCID)، 34 نفر كه تشخيص ديس تايميا داشتند، به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند و به طور تصادفي در دو گروه شناخت درماني مبتني بر حضور ذهن و درمان فعال سازي رفتاري قرار گرفتند. گروه هاي آزمايش در هشت جلسه مداخله هاي درماني دريافت كردند. اندازه گيري ها با استفاده از پرسشنامه افسردگي بك (BDI-II) و پرسشنامه كيفيت زندگي سازمان بهداشت جهاني (WHO-QOL)، طي چهار مرحله پيش آزمون، ارزيابي هفته چهارم، پس آزمون و پيگيري دوماهه انجام شد. تحليل داده ها با استفاده از آزمون آماري تحليل واريانس آميخته صورت گرفت. يافته ها: نتايج نشان داد هر دو مداخله شناخت درماني مبتني بر حضور ذهن و فعال سازي رفتاري در بهبود علايم افسردگي، كيفيت زندگي و افكار خودكشي به يك اندازه تغيير ايجاد مي كند. به عبارتي اثر زمان (اثر درون گروهي) معنادار (05/0p<) بود، اما اثر بين گروهي معنادار مشاهده نشد. نتيجه گيري: درمان شناختي مبتني بر حضور ذهن و فعال سازي رفتاري بركيفيت زندگي و افكار خودكشي افراد مبتلا به افسردگي اثربخشي يكساني دارد.