رابطه نقص كنترل تكانه و خودجرحي بدون خودكشي در نوجوانان با سابقه بدرفتاري دوران كودكي: اثر واسطه اي خودبي كفايت پنداري

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه نقص كنترل تكانه و خودجرحي بدون خودكشي با اثر واسطه اي خودبي كفايت پنداري در نوجوانان با سابقه بدرفتاري دوران كودكي انجام شد. روش: در قالب يك طرح همبستگي، 169 نفر از نوجوانان با سابقه بدرفتاري دوران كودكي، به روش نمونه گيري خوشه اي انتخاب شدند. از شركت كنندگان خواسته شد به فهرست رفتارهاي خودجرحي بدون خودكشي، مقياس مشكلات تنظيم هيجاني (DERS) و مقياس انواع خود­انتقادي/ خوداطمينان بخشي (FSCSR) پاسخ دهند. از همبستگي پيرسون، تحليل واريانس چند متغيره (مانوا)، رگرسيون چند متغيره و تحليل واسطه­اي براي تحليل آماري داده­ها استفاده شد. يافته­ ها: در 49درصد شركت كنندگان حداقل يك نوع رفتار خودجرحي وجود داشت و سابقه خودجرحي در دختران بيشتر از پسران بود. بين نمره كلي مشكلات تنظيم هيجاني و خودانتقادي با فراواني خودجرحي بدون خودكشي رابطه وجود داشت. نتايج تحليل واسطه­اي نشان داد خودبي كفايت­پنداري، در رابطه نقص كنترل تكانه و فراواني خودجرحي بدون خودكشي، نقش واسطه­اي دارد. نتيجه­ گيري: به نظر مي­رسد نقص كنترل تكانه، به عنوان نوعي آسيب­پذيري هيجاني، و خودبي­كفايت پنداري، در نقش سازو­كار واسطه­اي، پيش بيني كننده­هاي خودجرحي بدون خودكشي باشند. اين يافته­ها از مدل تنظيم هيجاني و مدل آسيب شناسي تحولي خودجرحي بدون خودكشي حمايت مي كند؛ نوجوانان دچار خودجرحي دچار نقص پايدار دروني در كنترل تكانه ها هستند، اما علت خودجرحي شان بيزاري و تنفر از خود و مازوخيسم نيست.