يارانه هاي زيست محيطي؛ رهيافتي جهت كنترل گازهاي گلخانه اي و آلاينده در بخش هاي اقتصادي ايران؛ مطالعه موردي: بخش كشاورزي)

فعاليت اقتصادي را مي توان به عنوان فرايندي از تغيير شكل مواد و انرژي به شمار آورد. ازآنجا كه مواد و انرژي را نمي توان در مفهوم مطلق آن از بين برد، بنابراين، آن ها مجدداً به شكل ضايعات ظهور مي يابند و در نهايت به محيط زيست باز مي گردند. ميزان تخريب محيط زيست به كمك شاخص هاي اقتصادي و آگاهي از ميزان پرداخت هاي اجتماعي قابل سنجش است. در اين مطالعه، با به كارگيري مفهوم هزينه نهايي كنترل ستانده هاي نامطلوب در فعاليت هاي اقتصادي، از تابع مسافت نهاده به منظور برآورد قيمت سايه اي گازهاي گلخانه اي و آلاينده بخش كشاورزي ايران شامل دي اكسيد كربن، مونواكسيد كربن، دي اكسيد گوگرد، اكسيدهاي نيتروژن و ذرات معلق در بازه زماني 1370 -1390، به عنوان هزينه مورد نياز در اين بخش، جهت كنترل اين آلاينده ها استفاده شد. نتايج نشان داد كه در صورت انجام فعاليت هاي حمايت گرايانه كنترل گازهاي گلخانه اي و آلاينده در بخش كشاورزي ايران، به طور متوسط در هر سال به ازاي هر تن از مجموع آلاينده هاي مذكور بيش از 19 ميليون ريال يارانه زيست محيطي مورد نياز است. در نهايت، پيشنهاد شد كه با توجه به نقش هر يك از استان هاي كشور در ايجاد هزينه هاي كنترل اين آلاينده ها، توزيع يارانه هاي زيست محيطي در بخش كشاورزي استان هاي كشور انجام پذيرد.