دبستان نقد اسطوره‌شناختي ژرفا بر بنياد كهن‌نمونة نرينه روان (= آنيموس)

The Animus in Epic Myths: A "Mythological Criticism of Depth" Approach

پنج كهن‌نمونة "خود"، "سایه"، نرینه روان (= آنیموس)، مادینه روان (= آنیما) و نقاب از كهن‌نمونه‌های برجسته و بُنیادین یونگ است كه كاركرد آنها در دبستان نقد اسطوره‌شناختی ژرفا برای گزارش و رمزگشایی اسطوره و حماسه‌های اسطوره‌ای بُنیادین و بی‌بَدیل می‌نماید.در كتاب‌های نقد ادبی این كهن‌نمونه‌ها در زیر دبستان‌های نقد اسطوره‌شناختی و روان‌شناختی می‌آید و در اندازة شناختگی (= تعریف) پایان می‌آید و هیچ‌گونه تحلیل و كاركردی از آنها در نقدهای اسطوره‌شناختی به‌دست داده نمی‌شود.ما، در این جُستار برای نخستین بار یكی از این كهن‌نمونه‌ها نامزد به نرینه‌روان (= آنیموس) را می‌گزاریم و كاركرد آن را در حماسه‌های اسطوره‌ای فراروی منتقدان ادبی‌ می‌نهیم.در پایان، آنچه بایستة گفت می‌نماید آنست كه گزارش و تحلیل ما از كهن‌نمونة نرینه‌روان (= آنیموس) بی‌پیشینه و نوآیین است.

According to Carl Gustav Jung, The Archetypal themes (like creation and death) and archetypal images (such as mountain and numbers) originate from basic archetypes. The self, the shadow, the anima, the animus, and persona are the main archetypes. In "mythological criticism of depth", it is necessary to use these archetypes for analyzing and decoding of myths. In literature and literary critical texts, they are not analyzed from mythological criticism point of view. In the present article, the author tries to study the function of one of these archetypes, namely, the animus, in the epic myths, especially Shāhnāmeh, from mythological criticism point of view.