مدل سازي چيدمان مكاني-فضايي واحدهاي بازيافت پلاستيك (مطالعه موردي: استان فارس)

امروزه يكي از بارزترين معضلات بهداشتي و زيست محيطي شهرها را مي توان روند صعودي توليد پسماندهاي جامد عنوان كرد كه، بايستي آن را مديريت كرده و به نهادينه شدن پديده هايي چون بازيافت پلاستيك، بازيافت كاغذ و توليد كمپوست از پسماندهاي جامد شهري، رو آورد. در كشور ما عدم مديريت اصولي در جمع آوري، دفع و بازيافت بيش از 40 هزار تن زباله در روز كه تقريباً 70 درصد آن قابل بازيافت و تبديل به كود بوده و هزاران تن پلاستيك، كاغذ و كارتن را در بر دارد، سبب شده اين ضايعات به شكلي بي رويه به دل خاك سپرده شده و يا در حوالي شهرها پراكنده شوند. در اين ميان ظرفيت هاي متنوع دستگاه هاي تبديل و بازيافت پلاستيك، كه امكان ايجاد مراكز بازيافت پلاستيك در نواحي متوسط تا بزرگ را با سهولت بيش تري ميسر مي سازد، مي تواند زمينه ساز شرايط مطلوب تري در بازيافت مواد پلاستيكي باشد. فرآيند تعيين مطلوبيت مكاني براي استقرار واحدهاي بازيافت پلاستيك، مستلزم در نظر گرفتن معيارهاي متعدد است، كه موجب مي شود استفاده از فنون تحليل چند معياري امري اجتناب ناپذير قلمداد شود. در مقاله حاضر، سعي شده است تا با انتخاب استان فارس به عنوان مطالعه موردي، كاربرد مدل TOPSIS، در يك زمينه تجربي از موضوع تحقيق به آزمون گذاشته شده و خروجي حاصله در قالب نقشه درجه بندي شده از مطلوبيت مكاني، ارايه شود. بررسي نتايج، نشان داد كه پيكسل هاي اولويت دار معرفي شده در خروجي حاصل از مدل، داراي شرايط بهينه از منظر معيارهاي تعريف شده هستند. بنابراين اين مدل مي تواند به عنوان يك سيستم پشتيبان تصميم گيري، در چيدمان مكاني-فضايي مراكز بازيافت پلاستيك مورد استفاده قرار گيرد.